blogging
- Erik Visser
- Elmine Wynia
- Ton Zijlstra
- Elja Daae
- Wouter Groeneveld (Officieel België…)
- Cor Noltee
- Max Roeleveld
- Maarten - Film van alledag
- Herbert van Hoogdalem
- Jeroen de Bakker
- Jeroen Sangers
- Roel Groeneveld
- Sebastiaan Andeweg
- Jan van den Berg
- Marco Derksen
- Martijn Aslander
- Ewout Wolff
- Ruud Brok
- Fred Zelders
- Ingmar de Lange
- Nicole van der Hoeven
- Nicoline Wouterlood
- Het moment dat ik de Cluetrain Manifesto voor het eerst las
- Een manier om je WinAmp (weetunog!) te koppelen aan je blog. Eigenlijk is dat nog altijd wel een goed idee…
- Ik had in 2001 al een zwak voor het oude internet uit de jaren '90.
- Iets over een Nederlands bedrijf wat de "moeilijk te onthouden domeinnamen" wilde vervangen door telefoonnummers….
- Ik ontdek Maarwatishet.com, de site van nu auteur Robert van Eijden. Uit het Utrechtse stadje U.
- Een uitgebreide uitleg met veel links over de eerste stappen van muzieklabels en -artiesten in Creative Commons en P2P filesparing
- Mijn vrij achteloze blogpost over de aanslag van 11 september 2001. Ik zat op dat moment met mijn lief aan de westkust van de Verenigde Staten.
Alleen nog RSS op mijn laptop
Er waren een paar artikelen die me triggerden de laatste dagen. In de eerste plaats Choosing my pace by shaping my thinking spaces van Tracy Durnell. Een fraaie uiteenzetting hoe ze bewuster pauzes neemt en online langzamer gaat om meer controle over informatie dieet te hebben. Afgelopen weekend viel mijn oog op het artikel van Marieke van Vliet over Kennis Expressie. Hoe vaak lukt het om écht te begrijpen wat je leest en het in eigen woorden om te zetten?
Eén van mijn valkuilen (al jaren, ik weet het…) is dat ik een RSS reader op mijn telefoon heb. Met als gevolg dat ik op een vrij momentje nieuwe posts lees op mijn telefoon. Waar ik dan weer misschien iets mee wil. Maar ik heb maar een paar minuten omdat ik in het OV zit, of ik ben gewoon niet in de gelegenheid om er rustig over te schrijven. Waardoor het op een stapel artikelen komt. Die stapel heeft niet echt een naam, maar het is meer dat het de vibe heeft “Moet ik nog eens iets mee”.
Dat iets mee gebeuren? Dat gebeurt dus niet. En dat vind ik dan weer jammer.
Dus ik heb vanavond een, voor mij, rigoreus besluit genomen. Ik heb de online versie van mijn FreshRSS feedreader naar een lokale installatie omgezet. Dus niet meer op een prive domeinnaam beschikbaar, maar alleen lokaal via mijn laptop. En ja, ik zou wel weer kunstgrepen kunnen uithalen om via mijn telefoon toch de feeds op mijn laptop te lezen, maar dat is teveel gedoe. Plus ik wil zo echt de feeds alleen kunnen zien als ik op mijn laptop bezig ben. Want daar kan ik makkelijker direct een boeiende link al in een draft zetten. Of direct posten. Voor mij is aan mijn laptop zitten gelijk aan iets kunnen posten op mijn blog. Ik heb op mijn laptop de juiste instrumenten tot mijn beschikking. Ik kan met sneltoetsen heel natuurlijk iets schrijven, checken en posten.
En misschien… heel misschien… lees ik zo ook met meer aandacht wat er zoal langs komt in mijn informatiestroom. In plaats van het in een verloren momentje voorbij scrollen op mijn telefoon. Maar ik voel een verwantschap met Tracy Durnell, als ze aan het einde van haar fraaie betoog bekent:
My hunger for the new will probably never fully go away, but I think I can gradually pacify it into subsidence.
Matt Webb is inmiddels 25 jaar aan het bloggen. Een mijlpaal. Ik herken veel in zijn blogpost Reflections on 25 years of Interconnected, aangezien ik komende 30 juli die 25 kaarsjes mag uitblazen. Toen de blog 20 werd, schreef ik al een korte terugblik. En Cory Doctorow is al weer 5 jaar op Pluralistic aan het knallen. Heerlijk!
Samenvattingen bij blogposts
Sinds mijn verhuizing van zelf-geïnstalleerde en -onderhouden WordPress naar hier-heb-je-geld-regel-het Micro.blog hosting, ben ik best tevreden over de laatstgenoemde service. Het is gewoon heel eenvoudig. Ik schrijf, ik publiceer, ik ga verder. Ik hoef me niet per sé bezig te houden met nieuwe functionaliteiten, met updates, met gedoe. Want eerlijk is eerlijk, WordPress was best wel vaak gedoe. Of eigenlijk, het uitgangspunt dat ik alles in eigen beheer had, leidde er toe dat ik van alles bedacht omdat het kon. Niet dat het altijd zo handig was om te maken of te onderhouden.
Maar goed. Ik ben dus blij met Micro.blog. Niet in de minste plaats omdat eigenaar/helpdesk/programmeur/man-met-mening Manton in een constant tempo vernieuwingen en updates doorvoert. Zo is het nu mogelijk om samenvattingen van een post te maken. Dat klinkt voor menig WordPress-adept als een “pffffff…gast! Dat kunnen we al jáááren!” en dat klopt. Ik maakte er soms wel eens gebruik van. Zeker bij langere posts is het handig om een samenvatting in een feed of social post aan te bieden. Je schrijft de samenvatting zelf, maar zoals Manton het in bovenstaande link zegt, je kunt het ook door AI laten genereren. Mja, zou kunnen. Als ik gebruik maak van de web-interface van Micro.blog. Maar dat doe ik niet. Vrijwel al mijn posts zijn geschreven in Drafts of Obsidian, via een koppeling met de Micro.blog API. Ik gebruik plugin voor Drafts en plugin voor Obsidian. Nu is het dus wachten tot deze plugins updates hebben waarmee ik eventuele samenvattingen kan toevoegen aan langere posts.
Want no way dat ik zelf die plugins ga aanpassen omdat ik niet kan wachten… toch? Tóch?
PS: Om het effect van de samenvatting wel te zien, heb ik voor deze ene keer de post geschreven in Drafts, maar daarna gepubliceerd via de officiële webinterface. Vooruit dan. En de samenvatting via AI is gewoon slecht. Sorry Manton.
Alternatief reactiesysteem gevraagd
Bij de vorige blogpost over de Nederlandse bloggerslijst, kreeg ik goede aanbevelingen via zowel Mastodon als via het reactieysteem op deze blog zelf. Dank! De integratie van Micro.blog (alle slimheid die deze boel draaiende houdt) en sociale netwerken (de goeie!) is prima op orde. Maker Manton heeft zelfs een reactie systeem in het CMS ingebouwd. Maar om daar een reactie achter te laten moet je eerst inloggen met Mastodon, Bluesky of Micro.blog zelf. En dat wil ik toch liever niet. Ik heb geen last van spam via reacties, dus een eenvoudig reactie-paneel-ding is prima voor me. Dus heb ik Cusdis een-soort-van-ingebakken. Met wat script, spuug en schietgebedjes hangt onder elke post de mogelijkheid om “gewoon” een reactie achter te laten. Maar de vormgeving van dat Cusdis ding is verschrikkelijk! Horrendous! Een abomenatie zou men zeggen in vroeger tijden. Ik krijg de kleuren niet op orde, het formaat van de teksten, het hangt er allemaal maar een beetje bij. En dat is zonde.
Maar goed, ik doe het er mee net als jullie, mijn lieve lezers. Want ik krijg er zo nu en dan een reactie op en dat is leuk. Maar het oog wil ook wat. Het mag allemaal wat netter. Ik krijg het niet voor elkaar met mijn beperkte kennis van scripting, CSS en HTML. De AI-overlords heb ik al eens een paar keer om gevraagd, maar daar kwam ik niet veel verder mee.
Wat zijn alternatieven voor zo’n reactiesysteem? Dit blog is een statisch blog, gebouwd in Hugo. Dus er zou toch wel iéts moeten zijn?
Dus euh… laat een reactie achter :-)
Welke Nederlandse bloggers volg ik?
Vandaag konden Elja en ik eindelijk eens rustig bijpraten. Het was inderdaad al jaren geleden dat we elkaar voor het laatst spraken. Over het leven, werk en bloggen natuurlijk. Speciaal voor Elja heb ik een overzicht gemaakt van de Nederlandse blogs die ik volg. Terwijl ik de lijst samenstel valt me op dat die nogal eenzijdig is. Er mag wel wat meer diversiteit in zie ik nu. Dus tips zijn welkom in de reacties!
Persoonlijke blogs
Organisaties
Bloggerslunch
Over een uurtje of wat stap ik op de trein naar Den Haag. Ik heb geen idee hoe lang het geleden is, ik denk 2018, op de Smart Stuff that Matters Unconference Birthday BBQ-Bash van Ton en Elmine. Daar spraken we elkaar voor het laatst in levende lijve. Ik was toen al afscheid aan het nemen van BigTech, al ging dat met horten en stoten (nog steeds trouwens). Zij bleef aanwezig op Twitter, Instagram, Facebook. Organiseerde de maandelijkse Blogpraat op Twitter. Gaf trainingen over social media voor bedrijven.
We verloren elkaar wat uit het oog. Tot ik op LinkedIn zag dat ze haar ZZP-schap vaarwel zei en bij de overheid ging werken. “Policy coordinator AI & Algorithms” nog wel. Het ging ten koste van haar ZZP-werk én van haar blog die ik volgde. Tot begin dit jaar, toen haar naam opdook in mijn feedreader met 3 ongelezen artikelen. Ze was weer gestart. 1000 Dagen bloggen!
Tijd om eens bij te praten dus. Na wat heen en weer mailen en Signallen gaan we vanmiddag eindelijk lunchen. Kan ik Elja niet alleen vragen hoe het is om bij de overheid te werken, maar zeker ook hoe het is om weer te bloggen. Zin in! En ze weet sinds een paar dagen dat ze mobiel kan bloggen, dus het zal me niks verbazen als we een Inception momentje krijgen met haar en mijn blog.
Ik kreeg laatst een mail van Wouter Groeneveld. Hij vroeg me hoe het ging met de conversie van mijn oude blogposts naar deze site. Euh welnu… ik heb twee weken de tijd om daar eens stappen in te zetten. Dus wie weet wat er komen gaat!
Zijn tweede vraag was eenvoudiger te beantwoorden, waarom de site niet meer de oorspronkelijke naam Digging the Digital heeft? Daar is geen speciale reden voor. Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan om de naam op de site te veranderen. Ik ben gewend dat de naam van de site vrijwel gelijk is aan de URL. Maar dat is geen officiële regel op het internet naar mijn weten. De naam is eenvoudig te doen in micro.blog, dus bij deze, de site heet weer officieel Digging the Digital!
A big hurray to Ruben for the 20th anniversary of his blog. I love how you describe your path to where you are now. With all those CMS’es (I knów!) and this big messy pile of tags and other metadata (I KNOW!) but you’re still going strong. Because you enjoy it. And that’s all that matters. Keep blogging, keep retrocomputing, keep geeking about coffee and keep writing about you and your life. I wouldn’t want to miss it!
20 jaar bloggen, hoe doe je dat?
Op 30 juli 2000 om 9 minuten over 10 in de ochtend publiceerde ik mijn eerste blogpost. Vijf jaar lang schrijf ik op punkey.com, de eerste maanden alleen, later met mijn Bredase vrienden Janneman en Da Huge. Op 30 juli 2005 sloot ik dat boek, maar de toon was wel gezet. Ik ben sindsdien nooit gestopt met online publiceren. Ik ben nooit gestopt met bloggen. Er zijn door de jaren heen hiaten in mijn online aanwezigheid geweest en ik ben een notoire domein- en blogsoftwarehopper. Maar de laatste jaren is mijn blogritme weer redelijk stabiel, met wat vakantiedagen hier en daar. Vandaag, op mijn 20e weblogverjaardag is het mooi om dat oude archief weer eens open te zetten. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar je kunt nu alle blogposts teruglezen die ik ooit schreef op Punkey.com, Whatsthenextaction.com en SundayMorningTeanotes!
Ik ben nooit een blogger geweest die trouw elke dag iets schreef, dag in dag uit. Ik ben nooit een blogger geweest die lang en trouw vasthield aan formats en horizontale programmering. Zodat je als lezer weet wat je op een bepaalde dag kunt verwachten. Wat daar nog het meest in de buurt kwam waren de Sunday Morning Teanotes. Op zondagochtend maakte ik een terugblik van de week met wat toffe links die ik had verzameld en losse notities over werk en privé.
Eigenlijk deden we maar wat al die jaren. Als ik de posts van begin deze eeuw teruglees, dan zie ik wel waarom ik zo van Twitter ben gaan houden. Korte berichten, snel even een link delen, kort commentaar en door naar het volgende. Pas later zou ik langere stukken gaan schrijven, meer uitleg over de ontwikkelingen in blogs, indieweb en nu nieuwsbrieven. Een post langer dan 100 woorden was voor 2005 vrij uitzonderlijk. Als ik teruglees wát we schreven, dan zou ik me nu wel achter mijn oren krabben of ik dat wel zou publiceren en als link zou plaatsen. Niet alles is even Safe For Work en ik lees vooral veel boosheid terug over ontwikkelingen in digitale marketing, hoe "niemand het internet snapt". En veel bijna kinderlijke verwondering over bloggen, over online publiceren.
Relevantie
Wat hebben die 20 jaren me gebracht? Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven er uit zou zien zonder het online schrijven vanaf 2000. Het heeft me op dit pad gebracht en ik kan me geen ander pad voorstellen. Ik zou uiteindelijk altijd wel online gaan publiceren. Het zit in me om te schrijven, al noem ik me geen schrijver. Ik pretendeer niet dat alles wat ik op dit blog publiceer van een hoge kwaliteit is. Maar het is wie ik ben. Vanaf de eerste link op 30 juli 2000 naar de nog altijd actieve Periodic Table of Funk tot wat ik hier schrijf. Bloggen heeft me veel vriendschappen gebracht, het heeft me geholpen in de periode dat ik als zelfstandig ondernemer aan de slag ging, maar het heeft in de beginjaren net zo goed het bureau geholpen waar ik nu weer werk. Het heeft er voor gezorgd dat ik een eigen boek kon uitgeven over de geschiedenis van weblogs in Nederland. Dat ik aan de wieg heb gestaan van een online platform over slimmer werken. Wat ooit begon als een blog.
Ik las een post op Frankwatching uit februari van dit jaar, of bloggen nog relevant is in 2020. Het is zo grappig. De auteur verwijst naar een Twitter poll die ze deed. Die poll is nergens te vinden, die zijn we allang vergeten. Maar haar artikel staat nog wel op Frankwatching en die blijft er staan. Net als de duizenden anderen posts op Frankwatching. Dat is de kracht van de blogrevolutie.
Bloggen zoals je in 2000, 2005 of 2010 deed, daar hoef je in 2020 niet mee aan te komen. Zeker niet als bedrijf. Maar zoals in het Frankwatching artikel blijkt en zeker in de reacties, de waarde van online publiceren, van online kennis delen en een community opbouwen, die ziet iedereen. Het principe van bloggen speelt daar een belangrijke rol in. De vorm is wezenlijk veranderd, evenals het communale aspect. We vinden elkaar op andere netwerken als Twitter of Instagram. Er is een forum voor elke niche denkbaar. Blogs hebben daar niet meer het alleenrecht en dat is prima. Maar je eigen moederschip met periodieke updates die vrij toegankelijk zijn, daar kan geen gesloten netwerk tegenop. Al is het maar omdat die eigen verhalen goed vindbaar zijn in zoekmachines. Het is een prima investering voor elk bedrijf of merk. Maar het vereist een lange adem en geloof in de mogelijkheden en kansen.
Plan
Kun je als particulier nog met goed fatsoen een weblog beginnen? Natuurlijk. De software is veel eenvoudiger geworden door de jaren heen, je kunt met een paar minuten live zijn en beginnen. Of je maakt eerst een plannetje hoe je het wil aanpakken. Wat wil je bereiken, waarom en wat denk je er voor nodig te hebben. Zorg dat je je niet laat intimideren door wat er al is. Want alles is er al. Vrijwel alles is al eens bedacht en uitgevoerd. Ook wat jij in je plannetje hebt staan. Maar wat nog mist is jóuw verhaal en jóuw mening.
Ik zou zelf zo weer beginnen. Zonder groots opgezet plan. Zonder een duidelijk doel voor ogen, maar met de drang om te delen wat ik zoal zie op het web. Wat me bezighoudt en wat ik denk wat belangrijk is. Een paar voorbeelden uit het verleden…
Alleen al die drang heeft me 20 jaar voorwaarts geduwd. Ik verwacht dat ik dit nog wel een tijdje blijf doen. Niet meer in het moordende tempo van 20 jaar geleden, maar ik zal altijd van me laten horen. Ik weet inmiddels dat er een publiek is dat het leuk vindt om van me te horen (dank je wel!) en ik word er zelf blij van. Veel meer heb ik niet meer nodig. Ik zou nog eens een schrijfcursus willen doen. Ik zou wel meer zwierigheid en diepte in mijn teksten willen. Ik ben soms te staccato en denk te weinig na over teksten. Daar kan ik na 20 jaar nog altijd beter in worden.
Het archief van Punkey.com staat volledig online. Evenals de archieven van WhatsTheNextAction.com, een Engelstalig weblog over productiviteit. Dat was eigenlijk de voorloper van Lifehacking. En je vindt nog wat posts terug van Sunday Morning Teanotes, een tijdelijk blog met wat random gedachten. Je zult vooralsnog door de archieven in de zijbalk moeten grasduinen en wat rondklikken. Ik ga nog alles beter ordenen en categoriseren. Ik geef geen garanties dat alle links werken en alles even Safe For Work is. De vormgeving is natuurlijk in de stijl van dit blog. Daar wil ik nog wel iets mee doen, misschien breng ik het voor die oude posts wel terug in de originele vormgeving. Wil je weten hoe het er ooit uit zag? Check dan The Internet Archive. Daar zie je hoe we begonnen. Op een zolderkamertje. Met een internetverbinding en blogdrift. Van de eerste schreden in 2000 tot het afscheid in 2005. En van alles wat er tussen zat.
Blog on!