Over 2,5 week is het 25 jaar geleden dat ik startte met bloggen. Je zou zeggen dat ik in die 25 jaar wel in de smiezen heb gekregen hoe, wat en waarom ik maar op dat internet blijf publiceren. Dat het me stapels lezers, volgers, projecten, faam en fortuin zou brengen. Niets van zulks. Nou ja, wel genoeg lezers. Volgens mij. Ik weet dat er een kleine trouwe groep is die dit blog leest via RSS of op de site. Soms reageert.

Naarmate de jaren verstrijken besef ik dat dit blog vooral echt voor mezelf is. Na al die jaren is het rijk archief met wat me ooit bezighield. In de eerste vijf jaar deed ik dat niet alleen, al doet het archief nu anders vermoeden. Dat is een import-fout die ik eigenlijk eens recht moet trekken. Maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Vanochtend las ik achter elkaar Genoeg van Elja en Substance and Exploration come First van Ton. Beiden raken een essentie van online publiceren. Elja zoekt na al die jaren nog altijd een manier om zingeving te vinden in het publiceren.

Ik begin ook een klein beetje genoeg te krijgen van mezelf als blogger, eerlijk gezegd. Bloggen over wat je hebt gedaan, gedacht, bedacht, ingezien, beleefd en vindt….. pfff. Whatever. Wat doet het er toe?

Ton ontdekt na soul-searching een belangrijk nieuw inzicht.

I have identified three things to help me align my activities better with the way my mind functions.

Wat ik lees bij Ton resoneert enorm bij mij op dit moment. Na een paar maanden geen (betaald) werk, twijfel ik nog altijd wat ik nou eigenlijk moet worden als ik groot ben. Ik haal enorm veel plezier uit de ontdekkingstochten die ik nu doe. De eerste gesprekken voor CreativeNotes, lezen over creativiteit, eigen oude interesses opnieuw ontdekken. Het zijn allemaal bezigheden die misschien niet als werk zijn te bestempelen, maar waar ik enorm veel voldoening uit haal. En ik vind het leuk om dat met anderen te delen. Want dat doet er toe. (Zie je het bruggetje verschijnen naar Elja?). Als ik iets heb geleerd in de afgelopen 25 jaar is dat wat je deelt altijd voor iemand anders van waarde kan zijn. Al voelt dat niet zo op dat moment.

Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom ik toch weer over Webmentions, Mastodon, self-publishing, schrijven of D&D zou schrijven. Er is al zoveel op dat internet, wat voegt mijn stem daar nog aan toe? Maar als ik dan een email krijg van een lezer die laat weten dat mijn uitleg over Mastodon echt heeft geholpen. Of als ik iemand spreek bij een evenement die me vertelt dat ze door mij ook is gaan bloggen. Misschien niet zo langdurig als ik doe, maar ze doet het wel. Om een eigen stem te vinden. Om die te gebruiken. Want laten we eerlijk zijn, je kunt je eigen stem pas vinden als je hem ook gebruikt. Als je hem laat horen.

Je hoeft niet over AI te schrijven. Je hoeft niet te pleasen voor een publiek, menselijk of machinaal. Je kunt prima bezig zijn met waar je enorm veel plezier uit haalt. En het mooie is dat je dit voor jezelf kunt documenteren, voor anderen om mee te lezen. En te delen in je plezier. Er door geïnspireerd te raken, nadenken hoe ze zelf in het leven staan en misschien wel iets veranderen. Dat alleen al maakt het de moeite waard om op je eigen plek te publiceren. Niet voor het grote publiek, niet voor de roem of om je personal brand op te bouwen. Dat laatste doe je toch wel. Door jezelf te zijn. Ga ontdekken en spelen. En laat het ons weten.

Zoals Ton afsluit met de wijze woorden:

I’ve felt the positive effect whenever I’m able to build exploring into my day, giving me a sense of wonder.