Er waren een paar artikelen die me triggerden de laatste dagen. In de eerste plaats Choosing my pace by shaping my thinking spaces van Tracy Durnell. Een fraaie uiteenzetting hoe ze bewuster pauzes neemt en online langzamer gaat om meer controle over informatie dieet te hebben. Afgelopen weekend viel mijn oog op het artikel van Marieke van Vliet over Kennis Expressie. Hoe vaak lukt het om écht te begrijpen wat je leest en het in eigen woorden om te zetten?

Eén van mijn valkuilen (al jaren, ik weet het…) is dat ik een RSS reader op mijn telefoon heb. Met als gevolg dat ik op een vrij momentje nieuwe posts lees op mijn telefoon. Waar ik dan weer misschien iets mee wil. Maar ik heb maar een paar minuten omdat ik in het OV zit, of ik ben gewoon niet in de gelegenheid om er rustig over te schrijven. Waardoor het op een stapel artikelen komt. Die stapel heeft niet echt een naam, maar het is meer dat het de vibe heeft “Moet ik nog eens iets mee”.

Dat iets mee gebeuren? Dat gebeurt dus niet. En dat vind ik dan weer jammer.

Dus ik heb vanavond een, voor mij, rigoreus besluit genomen. Ik heb de online versie van mijn FreshRSS feedreader naar een lokale installatie omgezet. Dus niet meer op een prive domeinnaam beschikbaar, maar alleen lokaal via mijn laptop. En ja, ik zou wel weer kunstgrepen kunnen uithalen om via mijn telefoon toch de feeds op mijn laptop te lezen, maar dat is teveel gedoe. Plus ik wil zo echt de feeds alleen kunnen zien als ik op mijn laptop bezig ben. Want daar kan ik makkelijker direct een boeiende link al in een draft zetten. Of direct posten. Voor mij is aan mijn laptop zitten gelijk aan iets kunnen posten op mijn blog. Ik heb op mijn laptop de juiste instrumenten tot mijn beschikking. Ik kan met sneltoetsen heel natuurlijk iets schrijven, checken en posten.

En misschien… heel misschien… lees ik zo ook met meer aandacht wat er zoal langs komt in mijn informatiestroom. In plaats van het in een verloren momentje voorbij scrollen op mijn telefoon. Maar ik voel een verwantschap met Tracy Durnell, als ze aan het einde van haar fraaie betoog bekent:

My hunger for the new will probably never fully go away, but I think I can gradually pacify it into subsidence.