indieweb
- Het moment dat ik de Cluetrain Manifesto voor het eerst las
- Een manier om je WinAmp (weetunog!) te koppelen aan je blog. Eigenlijk is dat nog altijd wel een goed idee…
- Ik had in 2001 al een zwak voor het oude internet uit de jaren '90.
- Iets over een Nederlands bedrijf wat de "moeilijk te onthouden domeinnamen" wilde vervangen door telefoonnummers….
- Ik ontdek Maarwatishet.com, de site van nu auteur Robert van Eijden. Uit het Utrechtse stadje U.
- Een uitgebreide uitleg met veel links over de eerste stappen van muzieklabels en -artiesten in Creative Commons en P2P filesparing
- Mijn vrij achteloze blogpost over de aanslag van 11 september 2001. Ik zat op dat moment met mijn lief aan de westkust van de Verenigde Staten.
Genoeg te ontdekken
Over 2,5 week is het 25 jaar geleden dat ik startte met bloggen. Je zou zeggen dat ik in die 25 jaar wel in de smiezen heb gekregen hoe, wat en waarom ik maar op dat internet blijf publiceren. Dat het me stapels lezers, volgers, projecten, faam en fortuin zou brengen. Niets van zulks. Nou ja, wel genoeg lezers. Volgens mij. Ik weet dat er een kleine trouwe groep is die dit blog leest via RSS of op de site. Soms reageert.
Naarmate de jaren verstrijken besef ik dat dit blog vooral echt voor mezelf is. Na al die jaren is het rijk archief met wat me ooit bezighield. In de eerste vijf jaar deed ik dat niet alleen, al doet het archief nu anders vermoeden. Dat is een import-fout die ik eigenlijk eens recht moet trekken. Maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Vanochtend las ik achter elkaar Genoeg van Elja en Substance and Exploration come First van Ton. Beiden raken een essentie van online publiceren. Elja zoekt na al die jaren nog altijd een manier om zingeving te vinden in het publiceren.
Ik begin ook een klein beetje genoeg te krijgen van mezelf als blogger, eerlijk gezegd. Bloggen over wat je hebt gedaan, gedacht, bedacht, ingezien, beleefd en vindt….. pfff. Whatever. Wat doet het er toe?
Ton ontdekt na soul-searching een belangrijk nieuw inzicht.
I have identified three things to help me align my activities better with the way my mind functions.
Wat ik lees bij Ton resoneert enorm bij mij op dit moment. Na een paar maanden geen (betaald) werk, twijfel ik nog altijd wat ik nou eigenlijk moet worden als ik groot ben. Ik haal enorm veel plezier uit de ontdekkingstochten die ik nu doe. De eerste gesprekken voor CreativeNotes, lezen over creativiteit, eigen oude interesses opnieuw ontdekken. Het zijn allemaal bezigheden die misschien niet als werk zijn te bestempelen, maar waar ik enorm veel voldoening uit haal. En ik vind het leuk om dat met anderen te delen. Want dat doet er toe. (Zie je het bruggetje verschijnen naar Elja?). Als ik iets heb geleerd in de afgelopen 25 jaar is dat wat je deelt altijd voor iemand anders van waarde kan zijn. Al voelt dat niet zo op dat moment.
Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom ik toch weer over Webmentions, Mastodon, self-publishing, schrijven of D&D zou schrijven. Er is al zoveel op dat internet, wat voegt mijn stem daar nog aan toe? Maar als ik dan een email krijg van een lezer die laat weten dat mijn uitleg over Mastodon echt heeft geholpen. Of als ik iemand spreek bij een evenement die me vertelt dat ze door mij ook is gaan bloggen. Misschien niet zo langdurig als ik doe, maar ze doet het wel. Om een eigen stem te vinden. Om die te gebruiken. Want laten we eerlijk zijn, je kunt je eigen stem pas vinden als je hem ook gebruikt. Als je hem laat horen.
Je hoeft niet over AI te schrijven. Je hoeft niet te pleasen voor een publiek, menselijk of machinaal. Je kunt prima bezig zijn met waar je enorm veel plezier uit haalt. En het mooie is dat je dit voor jezelf kunt documenteren, voor anderen om mee te lezen. En te delen in je plezier. Er door geïnspireerd te raken, nadenken hoe ze zelf in het leven staan en misschien wel iets veranderen. Dat alleen al maakt het de moeite waard om op je eigen plek te publiceren. Niet voor het grote publiek, niet voor de roem of om je personal brand op te bouwen. Dat laatste doe je toch wel. Door jezelf te zijn. Ga ontdekken en spelen. En laat het ons weten.
Zoals Ton afsluit met de wijze woorden:
I’ve felt the positive effect whenever I’m able to build exploring into my day, giving me a sense of wonder.
Bekijk video's via RSS
Was je niet aanwezig bij de Public Spaces Conference? Dan kun je de video’s nog eens op je gemak bekijken. Ik kan het je zeker aanraden, er zitten veel mooie en interessante sprekers tussen. De video’s van de conferentie zijn te vinden op Peertube, een decentraal videoplatform. Het lijkt allemaal op Youtube, maar het grote verschil is dat je geen advertenties hebt, geen algoritme dat je constant naar andere video’s pusht (en dus meer advertenties) en dat je de kanalen via RSS kunt volgen. Wel zo handig! Alhoewel…
Ik abonneer me op het kanaal van Public Spaces, om de video’s vanuit mijn feedreader te bekijken. Dat gaat helaas niet zonder slag of stoot. Ik heb een korte video opgenomen om je te laten zien wat er gebeurt in de RSS feed van Peertube
Ja, de ironie ontgaat me niet dat deze video niet op Peertube zelf staat, maar bij een partij in de Verenigde Staten. Alle overstap is moeilijk! Ik ben blij met Peertube, ik gebruik het eerlijk gezegd nog té weinig en ik acht de kans niet heel groot dat ze Youtube zullen overschaduwen. Als ze het voor elkaar krijgen om de RSS feeds ook net iets toegankelijker te maken, dan hebben we wel weer een kleine stap gezet!
LinkLeesMap S01E05 - Digitale en analoge tuinen
Vaderdag. Wat een gekke dag is dat voor me. Ik ben gewend om als eerste uit bed te zijn, al vroeg in de ochtend. Wat morningpages schrijven, Tai Chi oefeningen te doen en rustig de dag beginnen. Nu werd mij vriendelijk doch dwingend gevraagd om echt wat uit te slapen, om daarna een heerlijk ontbijt met het hele gezin te krijgen. Natuurlijk was dat heel fijn om zo te worden verwend. Inmiddels zit ik lekker in onze achtertuin in de zon. De bijen en insecten zoemen door onze planten. Ik heb een glimmer hoop dat we zo helpen om de biodiversiteit op peil te houden.
Wat zag ik zoal deze week?
Over tuinen gesproken! Maria Farrell’s verhaal “Rewilding the Internet” maakte een volle zaal toehoorders enthousiast tijdens de Public Spaces Conference. Een geweldige afsluiter van een inspirerende en hoopvolle dag. Na jaren van debatteren en overtuigen, is nu echt wel de noodzaak doorgedrongen dat er íets moet veranderen in onze online omgeving. Farrell kon het met de juiste analogie van een wild bos perfect onder woorden brengen. Waarom een wild bos met al haar diversiteit en complexiteit een meer duurzame oplossing dan monocultuur. De gelijkenissen met BigTech en social silo’s maak je eenvoudig…
Als er één artikel is wat je moet (her)lezen, dan is dat Rewilding the Internet. En vertel het verder.
(Foto: Wouter Tebbens)
Wat ik van Maria sowieso ga overnemen is dat ik stop met het gebruik van het woord ecosysteem als we het over Google, Microsoft en andere BigTech omgevingen hebben. Het woord “plantage” is een betere term: Hiërarchische, exploitieve omgevingen die sterk gecontroleerd zijn, die dichter in de buurt komen van de industriële veehouderij en monocultuur dan een open en wild bos waar alles kan groeien en bloeien.
Een plantage heeft ook meteen de link met de zwarte bladzijdes uit onze eigen VOC geschiedenis. Mensen die in de tech-plantages van nu zitten, kunnen zich steeds moeilijker open alternatieven voorstellen. En als je de alternatieven al ziet, kun je je alleen en hopeloos voelen door de situatie.
Het momentum is nu om dat gevoel te doorbreken. Dat heeft de conferentie me wel duidelijk gemaakt.
Ian MacKaye is de godfather van de Do It Yourself beweging. De voorman van de punkbands Fugazi en Minor Threat heeft altijd al een sterke mening over de zelfbeschikking van ieder individu en dat iedereen de mogelijkheid heeft om zelf iets te maken. In een gesprek met Huck Magazine komt dat duidelijk naar voren.
My definition of punk is the free space. It’s an area in which new ideas can be presented without having to go through the filtration or perversion of profiteering. So, if we’re not worried about selling things, then we can actually think. The problem with new ideas is that they don’t have audiences. And in terms of the marketplace, an audience equals clientele. If you have no audience, it’s not profitable.
Terry Underwood neemt je mee op een historische reis door het Amerikaanse onderwijssysteem. Het is niet identiek aan het Europese of Nederlandse systeem, maar er zijn zeker wel parallellen te trekken. Een van de belangrijkste: Het onderwijs is veranderd in een systeem dat leerlingen primair classificeert op basis van cijfers. Het gaat niet meer om het overbrengen van kennis, dat is een ondergschikt doel geworden. Logisch dus dat de democratisering van AI een nieuwe kans geeft voor leerlingen om een betere classificatie te krijgen. Dat is namelijk waar het om is te doen.
Students aren’t cheating because AI made it easier—they’re cheating because, for generations, we’ve taught them that the grade matters more than the knowledge.
Als AI nu met een enorme efficiëntie je huiswerk en examens kan maken, dan legt dat pijnlijk bloot hoe het systeem meer waarde hecht aan gestandaardiseerde output dan aan betekenisvol leren.
Inmiddels is mijn nieuwe project echt gestart, met de site Paper Trails. Hier kun je mijn experiment volgen waar ik zoek naar de brug tussen creatieve analoge notities en de digitale wereld van Persoonlijk Kennis Management. Ik weet nog niet exact welke brug er is, óf er een brug is. Ik ben wel benieuwd. Lees mee via de site of de onregelmatige nieuwsbrief.
Komende week bezoek ik het VINT Symposium van Sogeti, vrijdag 20 juni zal ik op de Maandelijkse Community Meetup van Digitale Fitheid meer vertellen over Paper Trails en mijn experiment. Gratis toegang en de beste lunch van heel Utrecht!
Tot volgende week, blijf mooie dingen maken!
Digitale sticker voor de Indieweb Carnival
De maand april is voorbij, dat betekent dat de Indieweb Carnival voor die maand is afgerond. Jamie Thingelstad heeft een mooi overzicht gemaakt van alle deelnemers. Ik ben eerlijk gezegd verrast van de hoeveelheid blogposts! Fijn leesvoer op deze Bevrijdingsdag.
Maar nog leuker vind ik dat Jamie een POAP heeft gemaakt. Een Proof Of Attendance Protocol, een digitale sticker dat ik heb meegedaan aan deze Indieweb Carnival. Officieel staat het nu ergens op de Blockchain mooi te wezen. Maar ik snap nog altijd niet hoe dat werkt. Ik heb de afbeelding maar gewoon gedownload zodat ik hem hier kan laten zien
Op naar de volgende Indieweb Carnival met het thema Small Web Communities. Doe mee!
Homebrew Website Club in Utrecht
Gisteren was ik bij Kirsten om haar te helpen met problemen in haar WordPress installatie. Met name de RSS feed had kuren. Die hebben we inmiddels deels opgelost, het leken wat rebellerende plugins te zijn. Maar we kregen het (natuurlijk) over het gebruik van je site als eigen moederschip ten opzichte van je sociale profielen als primaire plek te gebruiken.
Kirsten opperde dat ze wel eens met wat mensen een avond wilde organiseren om gezamenlijk aan je eigen website te werken. Dat deed mij denken aan de Homebrew Website Club, een wereldwijd initiatief waar mensen de tijd en aandacht hebben om weer meer eigenaarschap te nemen op hun online identiteit.
Er is geregeld een online meetup, maar misschien moeten we na de zomer gewoon eens een avond in Utrecht plannen. Dan zien we wel wie er op komt dagen. Misschien is het zelfs te combineren met de meetups van de Digitale Fitheid community?
Gisterenavond schoof ik aan bij Kirsten Jassies en haar Podcast over Social Media. Om een uurtje te praten over Mastodon, Indieweb, Enshittification en Public Spaces. Voor mij was veel gesneden koek, misschien was het soms té gesneden koek. Zo’n interview leert me weer dat veel concepten zoals decentralisatie en eigenaarschap over je eigen domein niet voor iedereen logische concepten zijn. We zijn door de jaren heen zo gewoon geraakt om gecentraliseerde diensten te gebruiken, dat we ons gedrag er op aanpassen. Om dan een ander verhaal te horen, ik kan me voorstellen dat het wat kan duizelen. Dus alvast bij voorbaat mijn excuses aan de toekomstige luisteraar als het je na een uur danst voor je ogen.
De podcast staat nog niet live, ik verwacht ergens binnen nu en een paar dagen er naar te kunnen linken. Sowieso zal de aflevering live gaan voor de Public Spaces Conference en de Europese Verkiezingen, omdat we beiden promoten in ons verhaal!
(Met dank aan Johan Rompelberg voor de foto en geluidsopname!)
Micro.blog as a new home on the web
From a blog meme to a new theme, my first 24 hours on micro.blog were very pleasant. It’s a quiet part of the Internet in a very good way. Much of the Web has turned into a non-stop Saturday afternoon in the center of a medium-sized city. Where you stumble across bargain hunters, protesters, screaming bachelor parties and obscure market vendors.
Oh my goodness. I have become the old man yelling at the cloud!
I am more at ease in this suburb. Not too well known but just enough to attract interesting neighbourhood people. With stories of their own, without ego, with a balance of listening, talking, asking and giving advice. Meanwhile, it is my umpteenth home on the web in the past 25 years. For 10 years I’ve been active on Digging the Digital, built on WordPress, after a brief courtship with static site generator Jekyll. That site is in need of rebuilding. It squeaks and creaks because of all the little jobs I’ve done myself. I am not a contractor and have two left hands. I can hang a shelf just fine if someone shows me, but don’t make me put in a new dormer or completely renovate an existing room. That’s asking for future problems. Unlike being a homeowner in meatspace, online you can easily move your presence from a to b if you need to. Micro.blog has been around since 2017 and has proven itself to be a well-versed web service. How might I step into this new neighbourhood? Some thoughts…
Fediverse
Since Elon Musk’s takeover of Twitter and his weekly delusions of how to make this global village square work better, I left. I’ve been inactive since December 2022 and deleted my account in August 2023. I made the move to Mastodon. I am more than happy with indieweb.social which is my home on the Fediverse (What is the Fediverse?). In email exchanges with my friend Oskar van Rijswijk we regularly talk about simplifying. With micro.blog I can just as easily connect to the Fediverse. That does mean I have to move the network I built up over the past 12 months (again?). The steps are well described on micro.blog and it has the added advantage that I can build a Fediverse account on my own domain.
I wrote about Digital Domestic Cozy (translated version) on my Dutch-language blog before, the small(er) networks like micro.blog and omg.lol. I have a paid account on both because I love this online undercurrent. As well as the community on indieweb.social. Yet therein lies the crux now. The community.
Community
I chose my Fediverse account on indieweb.social initially because of the name. Plus the thought of finding a community of like-minded people. There is a community. I just have very little interaction with it. I sometimes follow the local timeline and that’s about it. On omg.lol I started without any prior idea. I just love their service and style. They build a fantastic collection of separate services that connect through visual style and clever domain names. But I have a hard time finding the community, despite access to forum, Mastodon and even IRC. At micro.blog, the community is more palpable. I run into some old acquaintances, I found a group of like-minded people just like on indieweb.social. The barrier to interaction is a bit lower because it feels like it’s more segregated from the larger Fediverse. So you feel more at ease to connect and interact. Micro.blog is built as its own service, while you can easily connect to the outside world through existing protocols. But when I add my network, I follow 750 accounts on Mastodon, I instantly turn my own timeline into a noisy neighborhood party. Do I really want that? On top of that, some 2,000 accounts that follow me on indieweb.social will receive a move notification. Would that go well? Often it does, I think. But I can’t use micro.blog (yet!)to follow hashtags across the Fediverse as easily as I do in Mastodon. I might have to change that to following the RSS-feeds of those hashtags in the fediverse. I just love typing that previous sentence. It shows how open and loosely joined all those protocols are.
Migration WordPress
I can migrate my blog with over 20 years of blog posts from WordPress to micro.blog, to keep the entire archive together. In recent years, I have been referring more and more to older blog posts. Many ideas I have published or linked to before, so it is convenient to keep referring to them. If this is all in one place, I like that. Migration of my WordPress blog is an undertaking in itself. I use the Post Kinds plugin for years with which I have published about 750 posts. Bookmarks, likes and short notes. The problem with that plugin is that of the saved bookmarks and likes, the URL is not in the WordPress post itself, but in a separate table (wp_postmeta). The default import for micro.blog does not include this information. On my WordPress blog I first have to make a conversionscript for this plugin to add everything from wp_postmeta to the default WordPress wp_posts table. This means I have to write separate code. Or have it written, see my earlier job-skills explanation. I do think it’s worth doing that, the archive is very valuable to me after all these years. But it takes time and energy.
Mothership
Everyone needs an online mothership. A domain name and a privately owned space on the web. That’s my firm belief. I’ve been writing about it since 2010. That’s why I want a blog on my own domain. This is no problem on micro.blog. But what domain will I use? If I have trouble getting my current WordPress posts imported I may choose to turn diggingthedigital.com into an archive and continue on frankmeeuwsen.com. People who really (want to) follow me can make that switch just fine in their feedreader or bookmarks. The added benefit of the microblog service is that I can create a fediverse account on my own domain. That’s how I think the Internet should be, everyone’s own piece of land where you can do what you want. With your own address.
Continued
Step one is to phase out the Post Kinds plugin on my current blog and merge the data from that plugin with the standard WordPress posts. Let’s see if that works. After that, I can take the next steps: Create a static archive and host it on a good place, convert the domains and move my Mastodon account.
Really one of those jobs I can do in the intimacy of my own neighbourhood….
Small pieces loosely joined
It’s always special to see history repeating. Again, with Drummer and some of the Indieweb building blocks, it should be possible to both send and receive webmentions. Telegraph.io is a nice service to act as an intermediairy for the transport of webmentions in both ways. Even receiving webmentions on this blog should be possible. You can use Telegraph to receive Webmentions when your site is linked to by any website tracked by Superfeedr, even if that site doesn’t send Webmentions itself!
Webmentions are still something I need to get my head wrapped around everytime I work with them. I just need to test it and see if it works.
20 jaar bloggen, hoe doe je dat?
Op 30 juli 2000 om 9 minuten over 10 in de ochtend publiceerde ik mijn eerste blogpost. Vijf jaar lang schrijf ik op punkey.com, de eerste maanden alleen, later met mijn Bredase vrienden Janneman en Da Huge. Op 30 juli 2005 sloot ik dat boek, maar de toon was wel gezet. Ik ben sindsdien nooit gestopt met online publiceren. Ik ben nooit gestopt met bloggen. Er zijn door de jaren heen hiaten in mijn online aanwezigheid geweest en ik ben een notoire domein- en blogsoftwarehopper. Maar de laatste jaren is mijn blogritme weer redelijk stabiel, met wat vakantiedagen hier en daar. Vandaag, op mijn 20e weblogverjaardag is het mooi om dat oude archief weer eens open te zetten. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar je kunt nu alle blogposts teruglezen die ik ooit schreef op Punkey.com, Whatsthenextaction.com en SundayMorningTeanotes!
Ik ben nooit een blogger geweest die trouw elke dag iets schreef, dag in dag uit. Ik ben nooit een blogger geweest die lang en trouw vasthield aan formats en horizontale programmering. Zodat je als lezer weet wat je op een bepaalde dag kunt verwachten. Wat daar nog het meest in de buurt kwam waren de Sunday Morning Teanotes. Op zondagochtend maakte ik een terugblik van de week met wat toffe links die ik had verzameld en losse notities over werk en privé.
Eigenlijk deden we maar wat al die jaren. Als ik de posts van begin deze eeuw teruglees, dan zie ik wel waarom ik zo van Twitter ben gaan houden. Korte berichten, snel even een link delen, kort commentaar en door naar het volgende. Pas later zou ik langere stukken gaan schrijven, meer uitleg over de ontwikkelingen in blogs, indieweb en nu nieuwsbrieven. Een post langer dan 100 woorden was voor 2005 vrij uitzonderlijk. Als ik teruglees wát we schreven, dan zou ik me nu wel achter mijn oren krabben of ik dat wel zou publiceren en als link zou plaatsen. Niet alles is even Safe For Work en ik lees vooral veel boosheid terug over ontwikkelingen in digitale marketing, hoe "niemand het internet snapt". En veel bijna kinderlijke verwondering over bloggen, over online publiceren.
Relevantie
Wat hebben die 20 jaren me gebracht? Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven er uit zou zien zonder het online schrijven vanaf 2000. Het heeft me op dit pad gebracht en ik kan me geen ander pad voorstellen. Ik zou uiteindelijk altijd wel online gaan publiceren. Het zit in me om te schrijven, al noem ik me geen schrijver. Ik pretendeer niet dat alles wat ik op dit blog publiceer van een hoge kwaliteit is. Maar het is wie ik ben. Vanaf de eerste link op 30 juli 2000 naar de nog altijd actieve Periodic Table of Funk tot wat ik hier schrijf. Bloggen heeft me veel vriendschappen gebracht, het heeft me geholpen in de periode dat ik als zelfstandig ondernemer aan de slag ging, maar het heeft in de beginjaren net zo goed het bureau geholpen waar ik nu weer werk. Het heeft er voor gezorgd dat ik een eigen boek kon uitgeven over de geschiedenis van weblogs in Nederland. Dat ik aan de wieg heb gestaan van een online platform over slimmer werken. Wat ooit begon als een blog.
Ik las een post op Frankwatching uit februari van dit jaar, of bloggen nog relevant is in 2020. Het is zo grappig. De auteur verwijst naar een Twitter poll die ze deed. Die poll is nergens te vinden, die zijn we allang vergeten. Maar haar artikel staat nog wel op Frankwatching en die blijft er staan. Net als de duizenden anderen posts op Frankwatching. Dat is de kracht van de blogrevolutie.
Bloggen zoals je in 2000, 2005 of 2010 deed, daar hoef je in 2020 niet mee aan te komen. Zeker niet als bedrijf. Maar zoals in het Frankwatching artikel blijkt en zeker in de reacties, de waarde van online publiceren, van online kennis delen en een community opbouwen, die ziet iedereen. Het principe van bloggen speelt daar een belangrijke rol in. De vorm is wezenlijk veranderd, evenals het communale aspect. We vinden elkaar op andere netwerken als Twitter of Instagram. Er is een forum voor elke niche denkbaar. Blogs hebben daar niet meer het alleenrecht en dat is prima. Maar je eigen moederschip met periodieke updates die vrij toegankelijk zijn, daar kan geen gesloten netwerk tegenop. Al is het maar omdat die eigen verhalen goed vindbaar zijn in zoekmachines. Het is een prima investering voor elk bedrijf of merk. Maar het vereist een lange adem en geloof in de mogelijkheden en kansen.
Plan
Kun je als particulier nog met goed fatsoen een weblog beginnen? Natuurlijk. De software is veel eenvoudiger geworden door de jaren heen, je kunt met een paar minuten live zijn en beginnen. Of je maakt eerst een plannetje hoe je het wil aanpakken. Wat wil je bereiken, waarom en wat denk je er voor nodig te hebben. Zorg dat je je niet laat intimideren door wat er al is. Want alles is er al. Vrijwel alles is al eens bedacht en uitgevoerd. Ook wat jij in je plannetje hebt staan. Maar wat nog mist is jóuw verhaal en jóuw mening.
Ik zou zelf zo weer beginnen. Zonder groots opgezet plan. Zonder een duidelijk doel voor ogen, maar met de drang om te delen wat ik zoal zie op het web. Wat me bezighoudt en wat ik denk wat belangrijk is. Een paar voorbeelden uit het verleden…
Alleen al die drang heeft me 20 jaar voorwaarts geduwd. Ik verwacht dat ik dit nog wel een tijdje blijf doen. Niet meer in het moordende tempo van 20 jaar geleden, maar ik zal altijd van me laten horen. Ik weet inmiddels dat er een publiek is dat het leuk vindt om van me te horen (dank je wel!) en ik word er zelf blij van. Veel meer heb ik niet meer nodig. Ik zou nog eens een schrijfcursus willen doen. Ik zou wel meer zwierigheid en diepte in mijn teksten willen. Ik ben soms te staccato en denk te weinig na over teksten. Daar kan ik na 20 jaar nog altijd beter in worden.
Het archief van Punkey.com staat volledig online. Evenals de archieven van WhatsTheNextAction.com, een Engelstalig weblog over productiviteit. Dat was eigenlijk de voorloper van Lifehacking. En je vindt nog wat posts terug van Sunday Morning Teanotes, een tijdelijk blog met wat random gedachten. Je zult vooralsnog door de archieven in de zijbalk moeten grasduinen en wat rondklikken. Ik ga nog alles beter ordenen en categoriseren. Ik geef geen garanties dat alle links werken en alles even Safe For Work is. De vormgeving is natuurlijk in de stijl van dit blog. Daar wil ik nog wel iets mee doen, misschien breng ik het voor die oude posts wel terug in de originele vormgeving. Wil je weten hoe het er ooit uit zag? Check dan The Internet Archive. Daar zie je hoe we begonnen. Op een zolderkamertje. Met een internetverbinding en blogdrift. Van de eerste schreden in 2000 tot het afscheid in 2005. En van alles wat er tussen zat.
Blog on!
I’m still figuring out how “owning your own content” helps me to engage on other networks. The startingpoint of IndieWeb always seems to be me starting something. Which is not always the case. I respond, retweet, favorite, build upon. How does that work? #IndieQuestions
this is an interesting project.
Indieweb: the book. I would read it. Missed it long enough.