micropost
- Haal de kaart met de inlogcode uit het pak.
- Tel drie kaarten van de achterkant en schuif ze naar voren.
- Leg de energiekaart op de vierde positie.
- Onthul de kaarten van voor naar achter.
Meta Must Go
Ik ben door dit bericht nu echt klaar met alles Meta. Ik heb nu mijn Instagram account gedeactiveerd. Nog niet verwijderd. Maar in elk geval ben ik nu niet vindbaar. Denk ik.
Ik vind het echt lastig, want op Instagram kon ik veel vinden en volgen rondom miniatuurbouwers, events, muziek. Het is zo frustrerend dat die verhalen allemaal besloten liggen in de omheining van Zuckerberg.
Helaas ben ik nog wel op Whatsapp bereikbaar. Voor werk en familie. Ik zou dat het liefst ook anders zien. Facebook heb ik al jaren niet meer. Mijn eerdere gedachte om daar wel de community voor PSC patienten te volgen, ik kan me er niet toe zetten.
Het is tijd voor meer Punkrock Publishing.
De waarde van Pokemon kaarten is wat?
Finn spaart al jaren Pokemon kaarten. Hij is eerlijk gezegd niet heel bewust met bepaalde sets bezig, of specifieke Pokemon-karakters die hij zoekt. Hij vindt het leuk om van zijn eigen zakgeld Pokemon packs te kopen en ze op een specifieke manier te openen en te revealen. Daar zit namelijk een logica in.
Op deze manier zijn de meest waardevolle kaarten het hoogtepunt van de reveal, ze komen als laatste tevoorschijn. En daar wil ik het over hebben, de waarde van Pokemon kaarten. Sorry, ik snap niks van het spel zelf, ik weet weinig van de verhoudingen tussen de verschillende karakters en hoe de evolutie in de karakters exact werkt.
Een tijdje terug waren mijn vrouw en dochter op een rommelmarkt hier in de buurt. Dé plek om bijvoorbeeld een verzameling Pokemon kaarten te vinden. Wat gebeurde. Op een dekentje zagen ze twee boekjes liggen, compleet gevuld met kaarten. De twee oudere vrouwen aan de andere kant van de deken bieden het aan voor totaal 5 euro. Vrouw en dochter bladeren door de boekjes en zien meteen dat het bijzondere Pokemon kaarten zijn. De manier waarop zij zijn getekend, de extra holo-foil om de kaarten, waardoor ze meer glinsteren. Ze hadden het idee dat dit een bijzondere verzameling was. En vooral leuk voor Finn.
Finn was er blij mee en de kaarten kwamen bij de rest van de verzameling. Hij kocht nog een extra grote map om al zijn kaarten in te bewaren. Op kleur. Maar de pas gekochte kaarten hielden we nog even apart. We hadden het idee dat er iets bijzonders mee was.
Afgelopen week nam ik een maandabonnement op de app Collectr. Hiermee kan ik de kaarten scannen of handmatig invoeren, om daarna een inschatting te krijgen van de waarde. We schrokken er een beetje van. De top 10 meest waardevolle kaarten die in die mapjes zitten, zijn bij elkaar meer dan 1250 euro waard. De kaarten zijn in goede conditie, zitten netjes in een mapje en zijn volgens ons nooit gebruikt om mee te spelen. Voor de kenners, de meest waardevolle kaart in de verzameling is de M Charizard Ex (X)(Secret) die volgens de respectabele site TCGPlayer in een Near Mint versie zo’n $388 kan opbrengen.
Welnu, afgezien van de mogelijke monetaire waarde die in die mappen zit, is er ook een waarde in de verzameling zelf. Finn heeft nog veel kaarten die ik niet heb gescand, velen zullen niet meer dan een dubbeltje of wat waard zijn. Maar een complete set in goede conditie kan weer in waarde stijgen. Tegelijk is het ook een doel van verzamelaars om juist een set compleet te hebben, ongeacht wat het waard is. Of alle kaarten van een specifieke Pokemon.
Ik vind het fascinerend hoe deze kaarten een waarde hebben. Het is natuurlijk een kwestie van vraag en aanbod, maar dan nog zijn het soms prijzen die me doen duizelen. Dan heb ik het nog niet over de waarde van de kaarten als we ze laten graden. In dat proces zijn ze een tijdje bij een partij zoals PSA of European Grading. Zij bepalen de authenticiteit en de conditie van de kaarten. Hiermee claimen ze een objectieve waarde en kwaliteitsoordeel te geven. Daarmee kan de prijs weer enorm stijgen. Bovenstaande Charizard kaart kan dan zomaar 6x in waarde stijgen.
Nee, we verkopen deze kaarten niet. Maar als we in februari naar de Collectable World Events gaan (wat eerst Pokemon World Events heette, maar er was iets met copyright op die naam…) dan ga ik toch eens informatie inwinnen over het cardgraden. En de bewuste kaarten blijven netjes thuis.
Er zijn nog twee onderwerpen waar ik hopelijk dit jaar nog wat over schrijf hier, de bijzondere wereld van Pokemon kaarten (wat ik nú toch meemaakte met de verzameling van Finn…) en een nog halfbakken idee rondom bloggen, townsquares, social media, eigen domeinen en Substack. Je weet wel, het eeuwige onderwerp op mijn blog. Roep maar, waar begin ik mee?
Ik kreeg laatst een mail van Wouter Groeneveld. Hij vroeg me hoe het ging met de conversie van mijn oude blogposts naar deze site. Euh welnu… ik heb twee weken de tijd om daar eens stappen in te zetten. Dus wie weet wat er komen gaat!
Zijn tweede vraag was eenvoudiger te beantwoorden, waarom de site niet meer de oorspronkelijke naam Digging the Digital heeft? Daar is geen speciale reden voor. Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan om de naam op de site te veranderen. Ik ben gewend dat de naam van de site vrijwel gelijk is aan de URL. Maar dat is geen officiële regel op het internet naar mijn weten. De naam is eenvoudig te doen in micro.blog, dus bij deze, de site heet weer officieel Digging the Digital!
10 topmuzikanten in een Tiny Desk. De befaamde sessies van NPR heeft een nieuw hoogtepunt met de komst van Doechii. Het muzikale genie spat er van af, evenals de samenhang en het plezier. Eén van de beste Tiny Desks die ik zag. En Doechii ga ik eens meer in de gaten houden vanaf nu!
A big hurray to Ruben for the 20th anniversary of his blog. I love how you describe your path to where you are now. With all those CMS’es (I knów!) and this big messy pile of tags and other metadata (I KNOW!) but you’re still going strong. Because you enjoy it. And that’s all that matters. Keep blogging, keep retrocomputing, keep geeking about coffee and keep writing about you and your life. I wouldn’t want to miss it!
Als ik lees wat Max uitspookt op zijn site, dan begint het bij mij weer te kriebelen om ook te tweaken en te frutselen hier. Maar eerst het Kaliber Kerstdiner, dan lekker een paar dagen weg met de familie, daarna heb ik vrij om lekker wat te klooien. Vooral dat j/k scrollen (shout out naar Jan voor de uitleg!) spreekt me aan. Vooral omdat ik dat best prettig vind in mijn “oldtimer” hobby-editor Emacs.
Mijn kerstvakantie begint al iets vroeger op deze vrije dag met de eerste uren van de Snob 2000 op de speakers. De alternatieve lijst met beste nummers aller tijden, die niet in de Top 2000 staan. En waar de nummer 1 automatisch wordt gediskwalificeerd van deelname om een Bohemian Rhapsody-effect tegen te gaan.
Just a small note for Jack Baty: I feel your pain. I understand your publishing doubts and your back-and-forthing between apps, systems, subdomains and sites. I feel the same and to be honest, it keeps me from posting small daily notes. Well, except this one then. Your posts always bring me a smile and a sense of recognition sometimes. Thanks for that. Keep going!
Ik probeerde zojuist een oudere post uit 2023 te herplaatsen op dit blog. Helaas werkt het anti-dateren niet zoals ik denk dat het zou werken. Dus als je in je feedreader een bericht leest hoe het met me gaat, dat is een ouder bericht uit 2023 en wat ik voor nu weer heb verwijderd. Ik moet eerst uitzoeken hoe ik zo’n oudere post mogelijk handmatig kan herplaatsen hier.
Heeft iemand een tip om muziekplatformvrij (dus geen Spotify, Apple, Deezer, Soundcloud etc) een gezamenlijke playlist te maken met directe luisterlinks naar die platforms? Iets als Albumwhale maar dan voor individuele nummers.
De week begint goed met dit cadeau van de Kaliber Sint! Een Pearl Jam mok met de designstijlen van hun albums tot en met Lightning Bolt 👍🏼
Een vrolijke en gezegende Sint Pannekoek vandaag!
Ik krijg wekelijks een notificatie van Substack dat ik er een nieuwe volger heb . Ik begrijp niet helemaal waarom dit gebeurt. De notificatie wel, dat is een instelling… maar waarom iemand mij volgt op Substack. Ik gebruik de dienst om nieuwsbrieven te lezen. Ik heb alleen interactie met communities binnen een specifieke titel. Ik heb er zelf geen nieuwsbrief. Of geven de nieuwe volgers een stille hint dat ze graag een nieuwsbrief zien van me op Substack? Een random gedachte op de vrijdagochtend…
Als ik één optie graag zou willen op mijn Mac, dan is het in een willekeurig programma (Pages, Word, Preview, PDF-viewer, Numbers en ga maar door) een document te openen, te bekijken en direct te verwijderen en sluiten. Vaak genoeg download ik een document en is het na één keer bekijken niet meer relevant voor me. Nu sluit ik het en moet ik naar Finder om het handmatig te verwijderen. Dat moet toch eenvoudiger kunnen? Ik denk aan een Shortcuts-opdracht met sneltoets, maar misschien is er een meer eenvoudige manier? Tips zijn welkom…
We zijn bijna weer thuis in Utrecht. De mini-vakantie zit er op en het was prima. De Marshall Bluetooth speaker doet puik dienst als auto-DJ
Sinds zaterdag zijn we op bezoek in het Sauerland, Duitsland. Op bezoek bij vrienden, die een prachtige twee-verdiepingswoning hebben in één van de 83 kernen van de gemeente Schmallenberg. Wij mogen de komende dagen gebruik maken van het gastenverblijf. Met uitzicht op de bergen, vol in de herfstkleuren. Een mini-vakantie, even weg van alle drukte in Utrecht. Even geen gedachten over werk, maar genieten van de bergen, goed eten, goed gezelschap en de rust.
Huishoudelijke mededeling: Als je een reactie achterlaat via het formulier hieronder (via Cusdis) dan moet ik die reactie steeds goedkeuren. Er wil er wel eens tussendoor schieten, dus sorry Erik en Bas dat ik pas zo laat reageer. Ik wil nog eens een andere eenvoudige manier om te kunnen reageren. Cusdis is het niet helemaal voor me. En ik wil geen gebruik meer maken van de standaard-optie in micro.blog. Die gebruikte nagenoeg niemand, omdat je moet inloggen met Bluesky, Mastodon of micro.blog. De community hier is klein genoeg om zonder zo’n login een reactie achter te kunnen laten.
AI prompts delen als View Source van de 21e eeuw
Een woord van waarschuwing: Ik ben geen webdeveloper of software engineer en ik zal ook nooit claimen er één te zijn.
Echter, het web fascineert me. Al meer dan 30 jaar, in 1994 zag ik voor het eerst een webpagina in de toen net-nieuwe Netscape Navigator. Eén van de elementen die in de browser zat en nog altijd in een browser zit, is datgene wat het web in mijn ogen echt democratiseerde. View Source. Met dit menu-item krijg je van elke pagina de broncode te zien. Zeker in de jaren ’90 was dit de code die door de maker was geschreven. Inmiddels is dat veelal server-side gegenereerde code die door allerlei templates, plugins en Javascripts aan elkaar is geplakt. De optie voor View Source werd door de ontwikkelaars in de browser toegevoegd omdat het ze simpelweg leuk leek dat je als bezoeker van een webpagina de code kon zien. (Bron: Coders - Clive Thompson)
Door de optie van View Source leerde velen met mij de eerste eigen webpagina’s maken. Je maakte simpelweg na wat anderen al deden. Langzaam maar zeker ontdekte je nieuwe mogelijkheden, ontwikkelde je een eigen manier van websites maken en leerde je de soms bijzondere verschillen tussen de browsers. Dit democratiserende effect van het web was niet uniek in computertechnologie. Vóór de tijd van het web kon je op onder andere een Commodore je eigen code schrijven en deze op cassettetapes opslaan. Die tapes kon je weer verspreiden, wat onder andere gebeurde via radiostations. In Nederland zond het programma Hobbyscoop wekelijks computercode uit in hun radioshow die je kon opnemen en inladen in je computer. Om daarna zelf weer te bekijken en van te leren. Of je tikte code regel voor regel over uit tijdschriften. Het kon allemaal, het kan allemaal nog steeds.
Ik moest er aan denken toen ik een mooi overzicht zag van Simon Willison. Hij heeft al zijn projecten gepubliceerd die hij in één week maakte met de Artefacts van Claude.ai. Met deze mogelijkheid kun je de Claude chatbot kleine programma’s laten maken die je direct in je browser kunt gebruiken. Bijvoorbeeld een clipboard viewer of een manier om QR codes uit te lezen.
De projecten van Simon zullen voor jou niet direct van waarde zijn, maar klik vooral eens door naar de transcripts van zijn gesprekken met Claude om tot de tool te komen. Voor mij is dit het equivalent van de vroegere View Source. Je krijgt een kijkje achter het gordijn hoe anderen nieuwe technologie gebruiken, waar jij weer van kunt leren. Je krijgt ideeën wat je zoal met AI als een assistent voor elkaar kunt krijgen. Zelfs als je geen volleerd software engineer bent. Sidenote: Het helpt eerlijk gezegd wel om een béétje te snappen hoe computercode werkt en hoe bepaalde conventies zijn. Maar ook dat is redelijk goed te leren online.
De chat prompts van Willison zijn heel conversationeel en niet overdreven complex. Al lezend door de transcripts zie je hoe hij zelf steeds reageert op wat hij krijgt en daar op door gaat. Het geeft mij ook weer ideeën hoe ik met AI assistenten kan praten en hoe ik prompts beter kan maken.
Zo werkt het web op zijn mooist: Je bouwt op de kennis van anderen, deel deze weer met de community en vergroot de collectieve kennis. Deden we dat in de jaren ‘90 met HTML broncode, nu met AI prompts, conversaties en stukjes code.
Zo had ik een gesprek met ChatGPT om een OPML bestand in te lezen en de onderwerpen per weblog er uit te halen. Of hoe ik de grootste folders op mijn Mac vindt.
Ik heb een chat uit Claude hoe ik een verzameling foto’s kon hernoemen op basis van de datum dat ze zijn gemaakt. Of hoe ik een start maakte om een Spotify playlist te maken met entries uit Day One. Met dank aan Simon Willison die me op Mastodon uitlegt hoe ik chats uit Claude in Markdown krijg. Fantastisch!
Mijn meer uitgebreide View Source laat nog even op zich wachten, maar ik ga snel meer prompts en ideeën met jullie delen!
Inmiddels pendel ik twee dagen tussen bed en bank. Een kleine wandeling tussendoor. Maar de hoofdpijn, semi-misselijk gevoel (dat je denkt van “O jee daar gaan we” maar het komt er niet van) en algehele lusteloosheid houden de wandelingen kort. Het voordeel is dat ik inmiddeld wel ben gestart in Cordula Rooijendijk’s “Alles moest nog worden uitgevonden”, Hans Schnitzler’s essay “De mens, de machine & de therapeut” (OK, die ging soms wat boven het hoofd) en in de fascinerende Apple TV serie Silo. Maar ik zou dat liever doen met een wat beter gestel.