LinkLeesMap
- een kamer, waar je alleen hele specifieke zaken bewaart. Als het jouw uitkomt.
- een boekenplank, met wat je hebt gelezen, of nu leest. Wat je mooi vindt.
- een plant, het begint met een zaadje. Misschien Ă©Ă©n regel of Ă©Ă©n idee op je site. Wat je langzaam uit laat groeien. Als de tijd er rijp voor is.
- een tuin, waar je op gezette tijden in tuiniert, schoffelt, onkruid (oude teksten/beelden) weghaalt en bepaalde seizoenen even met rust laat.
- een poel, iets wat tijdelijk bestaat. Een site rondom een gebeurtenis, een moment in je leven. Iets wat een begin- en eindmoment kent.
- een steen die je in de zee gooit. Een plek die je eenmaal maakt en daarna niet meer naar omkijkt. Maar dat wel bestaat op het web. Voor anderen.
LinkLeesMap S01E06 - Het vormt zich vanzelf
Waar was ik nou vorige week? Eerlijk gezegd, het kwam er even niet van. Vorige week zondag was zo’n dag dat van alles gebeurde. Waar ik in de avond dacht, ik heb mijn leesmap nog niet geschreven… Weet je wat, ik sla het een weekje over.
En zo geschiedde.
Het zal vaker voorkomen, misschien moet ik het ritme wel naar tweewekelijks brengen. Ik weet het nog niet precies, het vormt zich vanzelf wel.
Dan hebben we direct de rode draad in deze editie te pakken. En in mijn eigen werk de afgelopen weken. Veel wist ik nog precies en vormt zich gaandeweg. Het is net het leven he. We denken dat we alles kunnen uitdokteren, een plan maken, een routekaart, maar ach, die kun je na de eerste onverwachte bocht of opengebroken weg weer aanpassen.
Klinkt heftig, maar eigenlijk kan het best leuk zijn!
Wat zag ik zoal deze week?
Zo begon ik deze week met nieuwe weekberichten over mijn project CreativeNotes. Ja, erg meta en erg Main Character Energy (een term die ik leerde van mijn dochter) om in een leesmap te schrijven over je eigen weekbericht. Op Paper Trails kun je mijn route volgen hoe ik van een wild idee naar ja… iets ga. Een boek? Een podcast? Een serie interviews met foto’s? Ik weet het nog altijd niet exact…het vormt zich gaandeweg. En het vormt zich op dit moment in mooie wegen, maar dat lees je binnenkort wel…
Over schrijven en boeken… Martijn Aslander publiceert binnenkort zijn nieuwe boek “Starten met Obsidian”, dat hij in een relatief korte tijd heeft geschreven. Een praktische gids om met de notitie-app Obsidian te beginnen. Van je eerste notitie tot de opzet van een levend systeem. Ik mocht het manuscript lezen Ă©n het voorwoord schrijven. Het boek is nu al te bestellen en bij Martijn op LinkedIn kun je mijn voorwoord lezen. Ben je net begonnen met Obsidian of van plan je eigen kennis beter te borgen? Bestel dat boek van Martijn. Het is praktisch, grappig, inzichtelijk en zet je direct aan de slag.
Nog meer boekennieuws! Vriendin en Punkqueen Kirsten Jassies had vrijdag de lancering van haar boek “Het is allemaal de schuld van Social Media” over hoe BigTech, algoritmes en AI ons leven sturen. En wat je er aan kunt doen. Het is geen revolutionair en anti-kapitalistisch manifest om Silicon Valley tot de grond af te fikken. Kirsten zet de risico’s tegenover de positieve kant van technologie en geeft je handvatten hoe je het meer bewust kunt inzetten. Met inzicht, eigen initiatief en meer regelgeving.
Het vervelende is alleen wel dat Kirsten niets op haar eigen site zet om naar te linken en vooral op Instagram stories deelt. Die maar tijdelijk zijn en een account nodig hebben, dus hier linken is wat onnozel. Bij RTL vind je een interview met Kirsten en vorig jaar was ik te gast bij haar podcast over dit onderwerp.
Wat me brengt bij “My website is a shifting house next to a river of knowledge”. Een inzichtelijk en lekker leesbaar artikel waarom artiesten en auteurs de architecten moeten zijn van hun eigen site. Laurel Schwulst zet op een rij hoe je een website kunt inrichten en waarom het zo belangrijk is voor creatieven. Je eigen website hoeft niet een constante stroom van blogposts te zijn (ahem…) maar kan net goed iets zijn als
Each artist should create their own space on the web, for a website is an individual act of collective ambition.
Joan Westerberg bracht eerst LinkedIn en daarna Hackernews in vervoering met haar blogpost “I Deleted My Second Brain”. Ik heb gedachten over dat artikel. Het is fijne clickbait die het lekker doet op de socials, maar inhoudelijk is het weinig nieuws onder de zon. Ik wil dit nog wat laten marineren in mijn hersenpan en, oh the irony, linken aan eigen notities en ideeĂ«n die ik over de jaren heb opgebouwd. Dus wordt nog vervolgd, maar lees zeker haar essay over de tyranny of tools, the anxiety of the unread en laat me weten wat je er van vindt. Lees dan als tegenhanger dit artikel van Remco van den Akker, waarom een eigen systeem juist wĂ©l de moeite waard is.
Over linken gesproken en wat allemaal nog niet af is, ik kwam laatst langs Linkblocks, een Federated Bookmark Manager en dat ziet er op zich wel interessant uit. Het is nog lĂĄng niet af, maar je kunt het proces volgen op Github en een eenvoudige demo proberen.
Ik heb al jaren een zwak voor zines. Ik doe er te weinig mee, ik verzamel ze niet, ik maak ze niet en ik zoek het niet actief op. Maar het is zo’n latente, passieve liefhebberij. Als het langskomt ben ik super enthousiast en laat ik dat anderen weten als het kan. Zoals op de PublicSpaces Conference, waar Astrid Poot haar mini-zines uitdeelde. Of laatst tijdens een koffie met Elmine, waar we de lol van zines deelden.
Juli is International Zine Month, des te meer reden om zines de aandacht te geven die ze verdienen!
Video-tip! Gavin Strange is de Creative Director van de UK animatie studio Aardman. Die ken je van series als Wallace & Gromit of Shaun the Sheep. Strange vertelt op Beyond Tellerrand in humoristische hyperspeed hoe we meer moeten klooien en minder de dingen overdenken. Alleen al voor zijn slides en voorbeelden is “Less thinkering and more tinkering” de moeite van het kijken waard.
Tot volgende week, blijf mooie dingen maken en abonneer je op mijn nieuwsbrief Paper Trails.
LinkLeesMap S01E05 - Digitale en analoge tuinen
Vaderdag. Wat een gekke dag is dat voor me. Ik ben gewend om als eerste uit bed te zijn, al vroeg in de ochtend. Wat morningpages schrijven, Tai Chi oefeningen te doen en rustig de dag beginnen. Nu werd mij vriendelijk doch dwingend gevraagd om echt wat uit te slapen, om daarna een heerlijk ontbijt met het hele gezin te krijgen. Natuurlijk was dat heel fijn om zo te worden verwend. Inmiddels zit ik lekker in onze achtertuin in de zon. De bijen en insecten zoemen door onze planten. Ik heb een glimmer hoop dat we zo helpen om de biodiversiteit op peil te houden.
Wat zag ik zoal deze week?
Over tuinen gesproken! Maria Farrell’s verhaal “Rewilding the Internet” maakte een volle zaal toehoorders enthousiast tijdens de Public Spaces Conference. Een geweldige afsluiter van een inspirerende en hoopvolle dag. Na jaren van debatteren en overtuigen, is nu echt wel de noodzaak doorgedrongen dat er Ăets moet veranderen in onze online omgeving. Farrell kon het met de juiste analogie van een wild bos perfect onder woorden brengen. Waarom een wild bos met al haar diversiteit en complexiteit een meer duurzame oplossing dan monocultuur. De gelijkenissen met BigTech en social silo’s maak je eenvoudig…
Als er Ă©Ă©n artikel is wat je moet (her)lezen, dan is dat Rewilding the Internet. En vertel het verder.
(Foto: Wouter Tebbens)
Wat ik van Maria sowieso ga overnemen is dat ik stop met het gebruik van het woord ecosysteem als we het over Google, Microsoft en andere BigTech omgevingen hebben. Het woord “plantage” is een betere term: HiĂ«rarchische, exploitieve omgevingen die sterk gecontroleerd zijn, die dichter in de buurt komen van de industriĂ«le veehouderij en monocultuur dan een open en wild bos waar alles kan groeien en bloeien.
Een plantage heeft ook meteen de link met de zwarte bladzijdes uit onze eigen VOC geschiedenis. Mensen die in de tech-plantages van nu zitten, kunnen zich steeds moeilijker open alternatieven voorstellen. En als je de alternatieven al ziet, kun je je alleen en hopeloos voelen door de situatie.
Het momentum is nu om dat gevoel te doorbreken. Dat heeft de conferentie me wel duidelijk gemaakt.
Ian MacKaye is de godfather van de Do It Yourself beweging. De voorman van de punkbands Fugazi en Minor Threat heeft altijd al een sterke mening over de zelfbeschikking van ieder individu en dat iedereen de mogelijkheid heeft om zelf iets te maken. In een gesprek met Huck Magazine komt dat duidelijk naar voren.
My definition of punk is the free space. Itâs an area in which new ideas can be presented without having to go through the filtration or perversion of profiteering. So, if weâre not worried about selling things, then we can actually think. The problem with new ideas is that they donât have audiences. And in terms of the marketplace, an audience equals clientele. If you have no audience, itâs not profitable.
Terry Underwood neemt je mee op een historische reis door het Amerikaanse onderwijssysteem. Het is niet identiek aan het Europese of Nederlandse systeem, maar er zijn zeker wel parallellen te trekken. Een van de belangrijkste: Het onderwijs is veranderd in een systeem dat leerlingen primair classificeert op basis van cijfers. Het gaat niet meer om het overbrengen van kennis, dat is een ondergschikt doel geworden. Logisch dus dat de democratisering van AI een nieuwe kans geeft voor leerlingen om een betere classificatie te krijgen. Dat is namelijk waar het om is te doen.
Students aren’t cheating because AI made it easierâthey’re cheating because, for generations, we’ve taught them that the grade matters more than the knowledge.
Als AI nu met een enorme efficiëntie je huiswerk en examens kan maken, dan legt dat pijnlijk bloot hoe het systeem meer waarde hecht aan gestandaardiseerde output dan aan betekenisvol leren.
Inmiddels is mijn nieuwe project echt gestart, met de site Paper Trails. Hier kun je mijn experiment volgen waar ik zoek naar de brug tussen creatieve analoge notities en de digitale wereld van Persoonlijk Kennis Management. Ik weet nog niet exact welke brug er is, Ăłf er een brug is. Ik ben wel benieuwd. Lees mee via de site of de onregelmatige nieuwsbrief.
Komende week bezoek ik het VINT Symposium van Sogeti, vrijdag 20 juni zal ik op de Maandelijkse Community Meetup van Digitale Fitheid meer vertellen over Paper Trails en mijn experiment. Gratis toegang en de beste lunch van heel Utrecht!
Tot volgende week, blijf mooie dingen maken!
LinkLeesMap S01E04 - Maak meer!
Een rustige Eerste Pinksterdag, het is heel erg niet stuimig buiten met windvlagen en regenbuien, dus een mooi moment om lekker te computeren en op gevoel wat links te volgen.
Wat zag ik zoal deze week?
Een kijkje in het notitieboek van Austin Kleon! Ik volg Kleon al jaren, heb zijn boeken en ben betaald lid van zijn nieuwsbrief. Hij produceert zoveel losse posts, Instagram filmpjes, nieuwsbrief-materiaal Ă©n heeft nog tijd voor pizza-avonden met zijn familie, gaat samen met zijn zoontje op creatieve avonturen en schrijft een nieuw boek. Ik vind het knap.
In deze post neemt hij ons mee in een notitieboek dat hij tot de rand heeft gevuld. Knipsels, tekeningen, droedels, losse zinnen. Ik vind het fantastisch om mee te mogen kijken bij deze schetsen.
Een paar weken terug begon Grok, het AI model van X, in allerlei antwoorden referenties te maken naar witte genocide in Zuid-Afrika. Een vreemde situatie die al snel werd hersteld door de software engineers. Maar het schetst wel een probleem met LLM modellen van andere partijen: Je hebt geen invloed op de systeem prompt. De systeem prompt is een doorgaans onzichtbare laag die over het LLM ligt en “karakter” aan het model geeft. Het geeft instructies hoe te antwoorden, in welke tone of voice, waar het geen antwoord op geeft, welke prioriteiten het heeft.
Je voelt al aan dat dit consequenties heeft als mensen meer en meer deze modellen als nieuwsbronnen zien. Wat ze ook doen. De systeemprompt is als het ware de eindredacteur van de informatie die je krijgt. Maar een eindredacteur kun je nog mailen, of die zie je bij een talkshow langskomen om context en uitleg te geven waarom ze op een bepaalde manier het nieuws brengen. Een LLM zie ik nog niet snel bij Jinek aan tafel zitten. Hooguit gechanneld via Alexander Klöpping. Een ander probleem is dat AI modellen meer en meer van ons als mens weten en van jou als individu. Steeds meer individuele informatie wordt opgeslagen waardoor hetzelfde model bij jou op een andere toon en stijl zal reageren dan bij mij. De nieuwsbubbels verkleinen, totdat het duizenden, miljoenen kleine bellenblaas-belletjes zijn, voor ieder zijn eigen bubbeltje. Waar blijft dan een gedeelde waarheid?
In He who controls the system prompt controls the universe kun je uitgebreid lezen wat dit voor gevolgen kan hebben en waarom we meer transparantie en accountability nodig hebben bij AI modellen.
Nieuws uit de Fediverse! Tijdens de FediForum Online Conference afgelopen week lanceerde Bonfire Social. Een nieuwe manier om eigen communities te bouwen op het open sociale web. Net als de vele forum- en communitysoftware biedt Bonfire veel mogelijkheden bij de start, maar het is gebouwd op de protocollen voor de Fediverse. Dat biedt mogelijkheden om een community te bouwen die niet direct een dichte muur heeft met aparte accounts, maar waar je met je eigen decentrale account deel van kunt uitmaken. Ik heb nog niet de kans gezien om het echt te testen en te bekijken. Techcrunch heeft een aardig overzicht van de mogelijkheden.
Van 8 tot 12 augustus is het tijd voor WHY2025, ofwel What Hackers Yearn. In Geestmerambacht (42 kilometer ten noorden van Amsterdam) vind je dit outdoor hacker camp. Tenten, kabels, computers, servers, wifi-punten, eten, drinken… open source hardware, digitale kunstinstallaties, zelf je software maken, het kan allemaal in die paar dagen in het weiland. Kaarten zijn nu te koop! Check de wiki voor alle informatie.
Komende maandag kun je me live vinden bij Seats2Meet (dat zich gaat hernoemen naar Wonders of Work.. WoW!) bij de live-viewingparty voor de ontwikkelaars-conferentie van Apple, de WWDC 2025.
Vrijdag 13 juni loop ik rond in Pakhuis de Zwijger bij de PublicSpaces conference. Kom een praatje maken en geef me je linktips!
Dat was de LinkLeesMap van deze week. Maak er een mooie week van, deel je links, schrijf op je blog of in je journal. Ga maken!
LinkLeesMap S01E03 - Doorgaan met die naam!
Het zijn toch een beetje die kriebels om na te denken, zouden de lezers dit een leuke link vinden? Inmiddels stuur ik links standaard naar mijn Sublime Canvas, waar ik op verloren momentjes wat schuif, verbind en verwijder. Ik heb in geen jaren zo’n directe klik gemaakt met een digitaal product als met Sublime. Maar daar ga ik later nog meer over vertellen, hebt geduld…
Wat zag ik zoal deze week?
Glitch was altijd die online service die ik te weinig gebruikte maar echt te gek vond. Bij Glitch kreeg je simpelweg de ruimte om je eigen projecten te hosten. Van een eenvoudige about-me pagina tot interactieve browser-games, verzamelingen, test-scripts, noem maar op. De community rondom Glitch was divers, enthousiast, open en positief. Glitch was een typisch gevolg van de online remix-culture uit het begin van deze eeuw. Waar bloggers en artiesten constant elkaars werk overnamen, knipten, plakten en er iets nieuws van maakten En ja, je kreeg de ruimte. Want Glitch houdt op te bestaan. Het moederbedrijf Fastly stopt met de cruciale onderdelen van Glitch, de profielen en het hosten van apps. Voormalig Lead Engineer Keith Kurson schrijft een uitgebreide blogpost over de achtergronden, de community en wat Glitch achterlaat. Met een bittezoet einde.
Glitch was the closest thing we had to the early webâs spirit of âview sourceâ and âanyone can build here.â But letâs be honest: we proved that you canât build a sustainable platform around helping people create rather than consumeâat least not in todayâs internet economy.
PS: Check de rest van Keith’s site en glimlach om de hovers bij diverse links. âš âš
Het korte verhaal (of de tokenized koortsdroom van een literaire dataset) Shitâs Gonna Get So Fucking Weird and Terrible doet me enorm denken aan The Day the Internet Woke Up waar ik recent naar linkte, en een ouder project van Robin Sloan, Sentence Gradients. Je leest een dystopische reis waarin de mensheid door zelfingenomenheid en winstmotieven, langzaam en dan ineens onder de controle komt van LLM’s.
None of this will look like a sci-fi apocalypse. Itâll look like another tool being adopted. Another budget adjustment. Another quiet month.
Collapse by a thousand optimizations.
Genoeg gloom and doom, tijd voor het internet dat we willen! met Taking an Internet Walk zou ik 25 leesmappen kunnen vullen, dus zie het als een cadeautje. Je klikt je kwijt in de lijst van boeiende online experimenten, alternatieve zoekmachines, webrings en niche communities. Dit is het internet waar ik verliefd op werd en verliefd op blijf.
Over communities gesproken! Ik wilde het wel, maar schoof het steeds voor me uit. En nu is het juni. Dus is de Indieweb Carnival van mei officieel ten einde. Met het mooie onderwerp Small Web Communities. Ik werd heel blij van Sacha Chua’s “Working on the plumbing in a small web community”, over haar werk om de Emacs community constant te voeden met updates uit diezelfde community en ze samen te vatten. Eerder deze week zat ik met Martijn Aslander in de avondzon, herinneringen op te halen over de Lifehacking community die we ooit startten, hoe ik met de Dutch Bloggies de weblogcommunity een plek wilde geven, en wat nu gebeurt in de Digitale Fitheid community. Het voelt goed om weer samen op te trekken. Zo ben ik maandag 2 juni zijn sidekick bij de Beginnerssessie Obsidian in Utrecht.
Dat was de LinkLeesMap van deze week. Ga naar buiten, de zon schijnt. Maak een wandeling, praat met je buren en bezoek je lokale bibliotheek!
LinkLeesMap S01E02 - Je menselijke LLM op het web
De hele week stond in het teken van creativiteit en notetaking. Wat is dat toch, dat Engelse termen altijd een rijker gevoel geven dan de Nederlandse poten-in-de-klei term. Aantekeningen maken of Notities maken. Klinkt toch ineens als werk, of zelfs als een triviale bezigheid. Maar hoe meer ik me verdiep in de creatieve kant van dit thema, hoe relevanter notities worden.
Ik vind de term notemaking, die Nick Milo een tijd terug opperde, nog sterker. Daar zit het aspect van creatie nog beter in. Taking heeft een vorm van extractie in zich. Van een hoeveelheid informatie die op je af komt, trek je de belangrijkste woorden en zinnen er uit en die schrijf je op. Of kopieer en plak je. Of fotografeer je. Maar met Making impliceer je al dat je zelf iets maakt. De betekenis van wat op je afkomt een plek geeft in eigen woorden of beelden.
Je merkt, ik zit vol in mijn nieuwe nog-naamloze project!
Wat bracht me dat zoal deze week?
Producer Rick Rubin is een genie. Niet alleen omdat hij tijdloze muziekklassiekers heeft gemaakt, maar zijn kijk op de wereld en creativiteit is uniek. Met zijn nieuwe project The Way of Code combineert hij de 3000 jaar oude geschriften van de Tao Te Ching met de hype van de laatste 2 maanden, Vibecoding. The Way of Code is een fantastisch project. Het introduceert de diepe filosofische waarheden van de Tao bij een nieuw publiek, in combinatie met AI-gegenereerde afbeeldingen die bij elk van de 81 hoofdstukken past. Alle animaties zijn gemaakt in samenwerking met Claude van Anthropic en je kunt ze zelf aanpassen. Zo maakte ik van deze animatie iets nieuws, dankzij Claude.
In navolging van The Way of Code, luister zeker ook naar dit interview met Rick Rubin waar hij zijn visie geeft op Vibecoding, AI en de wijsheden van de Tao Te Ching. Zijn interpretatie van het gebruik van AI, op basis van de documentaire AlphaGO (waarin een AI wint van een grootmeester in het spel Go) is voor mij een eye-opener
The reason the computer ended up winning wasn’t because it was smarter. It knew less. The computer knew less than the humans. The humans had mores. It had a culture around it beyond the rules. And the culture around it ended up being the limiting factor.
Een absolute aanrader: Rick Rubin on Art, Life, and Vibe Coding
Niche-websites over muziek. Altijd goed. Crucial Tracks music journal - the songs that made you is zo’n site.
Crucial Tracks is a music journal where you can log and share the important songs in your life.
Ik zal mijn Obsidian niet snel verlaten, maar de Sublime app gaat een belangrijke rol voor me spelen vanaf nu. Zie je het als een soort liefdeskind tussen Evernote, Pinterest, Are.na en Del.icio.us(ken je die nog!). En dan krijg je Sublime.
Ze noemen zich the knowledge tool that sparks creativity, omdat we geen kenniswerkers zijn, maar creatieve mensen. Of zoals de oprichter Sari Azout zegt in een interview: “Normal people don’t want to double-bracket the internet,” Probeer Sublime zelf via deze invite-link.
“What if we didn’t think of a website as one thing that answers to a million people? What if instead, there were millions of websites, each one handmade by a single person?”
Making space for a handmade web
Komende dinsdag ben ik virtueel aanwezig bij “Making it in the Anthropocene”. Een serie sprekers en sessies hoe we in deze periode van verschillende crises (geopolitiek, klimaat, economie) een nieuwe weg vinden om te leven, werken en te bestaan.
Collario mĂłet toch wel een hele late 1 april grap zijn? Dit kĂĄn toch niet echt bestaan? Check de LinkedIn thread en je begint je af te vragen of we als mensheid geschikt zijn om iets met AI te doen…
Dat was LinkLeesMap van deze week. Wat vinden we van deze serietitel? LinkLeesMap -> LLM… too much?
Fijne week, happy cybersurfing!
Wild Web Wanderings/Leesmap S01E01 - Omdat hyperlinks sexy zijn!
Mocht je me al langer volgen, en die kans is groot na 25 jaar bloggen, dan weet je dat ik dol ben op linklijstjes. Ik heb het vaker gedaan, een wekelijkse lijst met opvallende sites, artikelen, social posts rondom een bepaald thema of domein. Ik weet ook uit de contentmarketing tijden dat dit soort lijstjes het altijd goed doen. In nieuwsbrieven zaten de meeste doorkliks op de linklijstjes. Op sites werken lijstjes altijd lekker. Hyperlinks een sexy syntax zijn! OK, ik overdrijf.
Daarom breng ik de linklijst weer hier terug. De naam van de wekelijkse serie is nog in zelf-overleg. Evenals de belofte dat het wekelijks is. Ik vind Wild Web Wanderings een beetje erg 1996 klinken. Al had ik in die tijd een nieuwsbrief voor nieuwe leden van de internetprovider waar ik werkte. Daar had ik de briljante ingeving om het “Leuke Links (en Rechts)” te noemen. Maar ik heb nog geen alternatief. Misschien moet ik er eens een stochastische robot-papegaai wat over laten redeneren.
Op mijn oude blog noemde ik het de Leesmap. In mijn Obsidian heb ik eveneens de tag Leesmap. Dus voel ik er wel wat voor om die naam weer te gaan gebruiken. Desalniettemin, Let’s go!
Natuurlijk gaat de Web Wandering/Leesmap (doorhalen wat niet blijft plakken) over bloggen op het indieweb en over het plezier van een eigen site. Stel dat het hele internet een winkelcentrum zou zijn. Dat is denk ik niet zo heel moeilijk meer om voor te stellen… dan is het indieweb dat kleine straatje net naast het overvolle en schreeuwerige winkelcentrum. Een plek met een kattencafĂ©, een kleine gamewinkel, een cafeetje met filterkoffie, een independent LHBTQ+ boekenwinkel, een buurthuis en een coöperatief theater. Een sociale plek. En daar kun je zelf deel van uitmaken.
Bij een eigen site denk je al snel aan een blog, want nou ja, kijk hier maar rond. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Je kunt er doen wat je wilt. Mike Sass heeft wat ideeen op een rij gezet.
Make the site yours, the web is ours.
Een mooie bijzaak, of misschien wel de hoofdzaak, van een eigen plek op het internet om te schrijven, is dat het je dieper onderwerpen brengt die er voor je toe doen. Wouter Groeneveld beschrijft dat gevoel mooi in zijn blogpost “Writing is redirecting attention”
In a world where everything seems to spiral towards negativity, writing becomes more and more important. Writing yourself, mind you: writing that helps to better form and steer thoughts in your mind, cluster them, extract ideas, and persist pleasant personal experiences. Writing as a cure for negativity. Writing as a way to rescue your attention from increasingly dangerous capitalistic endeavours (screaming press, aggressive ads, toxic social media, âŠ) and deliberately focus it on topics that genuinely interest you.
Natural Born Blogger en vriendin-van-de-show Elja Daae is weer druk met schrijven. Soms heel persoonlijk, soms wat zoekend. En altijd de moeite waard. Zoals haar worsteling met wel of geen gebruik van AI op haar blog.
bloggen [is] ook nog een âact of defianceâ! Het wordt steeds leuker.
Bloggen staat (stond) de laatste jaren gelijk aan monetizen, snel geld verdienen, content pompen. Inmiddels zijn de tijden wel veranderd (gelukkig) maar nog altijd is er het idee dat bloggen vooral zakelijk moet zijn. Terwijl het mooie van dit internet is dat je er kunt doen wat je wilt. Check de links hierboven van Wouter en Mike. Het web is een creatieve vrijplaats. Je kunt hier prima iets bouwen en er van genieten. Waar de waarde ligt in het maken en de zelf-expressie.
Don’t sacrifice your creativity and uniqueness for the views
Je kunt schrijven in WordPress, je kunt direct in je eigen blogsoftware schrijven, maar er zijn allerlei manieren om je zieleroerselen aan het web toe te vertrouwen. Zo schrijf ik deze blog in Emacs, omdat waarom niet. Maar ik kan net zo makkelijk via Obsidian of andere tools publiceren. Het is maar net hoe mijn pet staat.
If youâre looking for a lightweight, sustainable way to blog, this might be worth trying
Is het nodig om moeilijk te doen met servers en internetdingen als je een blog wilt hosten? Valt mee. Je kunt je blog zelfs op een oude Nintendo Wii publiceren zoals Alex Haydock laat zien.
Okay, Nintendo lawyers avert your eyes.
Tot zover deze eerste Wild Web Wanderings/Leesmap sinds lange tijd. Blij mee? Meer van dit? Andere onderwerpen? Een idee voor de titel van deze serie? Roep het in de comments of ergens in de fediverse!