Ik kreeg weer een mooi kerstcadeau dit jaar. De vinylversie van Tom Waits’ album uit 1987, Franks Wild Years.

Cover van Tom Waits album Franks Wild Years

Het laatste nummer van kant A is Frank’s Theme. Met de prachtige tekst:

Dream away the tears in your eyes
Dream away your sorrows
Dream away all your goodbyes
Dream away tomorrow

I promise when the sun comes up
I promise I’ll be true
And just like before the band starts to play
They always play your favorite tune

And dream away when everyone’s gone
Dream away your grey skies too
Dream away and nothing is wrong
Dreams have wishes that are waiting for you

And up ahead the road is turning
Turning for you and me
And just like before the band starts to play
Now there’s that twinkle in your eye
And dream away

De rust van de nummers, het jazzy, rokerige, experimentele van het hele album. Sowieso ben ik Tom Waits meer gaan waarderen de laatste maanden.
Aan de andere kant, op dit moment luister ik London Calling, een van de belangrijkste punkplaten, die deze maand 45 jaar werd. Met de beroemd geworden albumcover waar bassist Paul Simonon zijn bas stukslaat op het podium. Ik heb het album al zo vaak gehoord en ik blijf er naar terugkomen. Zo goed en tijdloos.

Cover van The Clash album London Calling

Elk begin van een nieuw jaar neem ik me voor om echt meer muziek te luisteren die werkelijk in dat jaar uitkomt. En elk jaar misluk ik daar weer jammerlijk in. Dus ik ga maar geen poging wagen in 2025. Nieuwe muziek is altijd prima, maar het moet geen verplichting worden. Liever dat het toevallig langskomt, zoals Doechii recentelijk.
Op 1 januari verschijnt het jaarlijkse muziekrapport van Last.FM, met alle nummers die ik werkelijk heb geluisterd in 2024. Wat mij betreft een betere weergave dan de Spotify Wrapped die echt een maand te vroeg uitkomt. Ik zal dan hier delen hoe mijn muziekjaar er uit heeft gezien.