muziek
No One Sings Like You Anymore
Vandaag 8 jaar geleden werd bekend dat Chris Cornell was overleden. De zanger van Soundgarden, sleutelfiguur in de Seattle rockscene, een van de grote muzikanten van de jaren ‘90 en een man met een enorm krachtige en soulvolle stem.
Vandaag staat zijn muziek op. Van de stevige Soundgarden tracks zoals Jesus Christ Pose en Blow up the Outside World tot zijn solowerk zoals het vuurwerk van Stay with me Baby uit de serie Vinyl of onderstaande intieme Seasons uit de film Singles.
Afgelopen donderdag mocht ik bij de Metal Business Club meetup zijn in de Ziggodome, tijdens het concert van Ghost. Mooi om met verschillende (zelfstandige) ondernemers te spreken die allemaal een passie voor stevige muziek hebben. Het concert en de show van Ghost was geweldig, een mooie combinatie van werk en plezier zo! En erg bijzonder dat precies op het moment dat vlak nadat een nieuwe paus bekend is, de kersverse Papa V Perpetua van Ghost ook op het podium verschijnt…
Grateful Dead als voorjaarsmuziek
Ligt het aan de soort muziek? Aan het gevoel van een zon die doorbreekt als ik sommige nummers hoor? De laatste dagen heb ik weer vaker muziek van de Grateful Dead in mijn hoofd. Een band die al 163 jaar bestaat en nog altijd tot de verbeelding spreekt. Ik overdrijf, ik weet het. Maar ze blijven tot de verbeelding spreken. De komende maanden staat een deel van de oorspronkelijke band nog altijd in de Las Vegas Sphere. Voor absolute Boomer-ticketprijzen krijg je een psychedelische audio- en videotrip die je nog lang zal bijblijven.
Als achtergrondmuziek voor deze post staat Dark Star op. De 23-minuten durende jam die het nummer zo beroemd maakte. Ik had al een tijdje niet meer geluisterd. Ik vroeg me daarom af of ik Grateful Dead op specifieke tijden van het jaar luister. Het is maar goed dat ik die data al jaren bijhoud via Last.fm en ik daar handige grafiekjes van kan maken. En zie hier!
Frank's Wild Years en London Calling
Ik kreeg weer een mooi kerstcadeau dit jaar. De vinylversie van Tom Waits’ album uit 1987, Franks Wild Years.
Het laatste nummer van kant A is Frank’s Theme. Met de prachtige tekst:
Dream away the tears in your eyes
Dream away your sorrows
Dream away all your goodbyes
Dream away tomorrow
I promise when the sun comes up
I promise I’ll be true
And just like before the band starts to play
They always play your favorite tune
And dream away when everyone’s gone
Dream away your grey skies too
Dream away and nothing is wrong
Dreams have wishes that are waiting for you
And up ahead the road is turning
Turning for you and me
And just like before the band starts to play
Now there’s that twinkle in your eye
And dream away
De rust van de nummers, het jazzy, rokerige, experimentele van het hele album. Sowieso ben ik Tom Waits meer gaan waarderen de laatste maanden.
Aan de andere kant, op dit moment luister ik London Calling, een van de belangrijkste punkplaten, die deze maand 45 jaar werd. Met de beroemd geworden albumcover waar bassist Paul Simonon zijn bas stukslaat op het podium. Ik heb het album al zo vaak gehoord en ik blijf er naar terugkomen. Zo goed en tijdloos.
Elk begin van een nieuw jaar neem ik me voor om echt meer muziek te luisteren die werkelijk in dat jaar uitkomt. En elk jaar misluk ik daar weer jammerlijk in. Dus ik ga maar geen poging wagen in 2025. Nieuwe muziek is altijd prima, maar het moet geen verplichting worden. Liever dat het toevallig langskomt, zoals Doechii recentelijk.
Op 1 januari verschijnt het jaarlijkse muziekrapport van Last.FM, met alle nummers die ik werkelijk heb geluisterd in 2024. Wat mij betreft een betere weergave dan de Spotify Wrapped die echt een maand te vroeg uitkomt. Ik zal dan hier delen hoe mijn muziekjaar er uit heeft gezien.