muziek

Apr 21, 2025 ∞

Grateful Dead als voorjaarsmuziek

Ligt het aan de soort muziek? Aan het gevoel van een zon die doorbreekt als ik sommige nummers hoor? De laatste dagen heb ik weer vaker muziek van de Grateful Dead in mijn hoofd. Een band die al 163 jaar bestaat en nog altijd tot de verbeelding spreekt. Ik overdrijf, ik weet het. Maar ze blijven tot de verbeelding spreken. De komende maanden staat een deel van de oorspronkelijke band nog altijd in de Las Vegas Sphere. Voor absolute Boomer-ticketprijzen krijg je een psychedelische audio- en videotrip die je nog lang zal bijblijven.

Als achtergrondmuziek voor deze post staat Dark Star op. De 23-minuten durende jam die het nummer zo beroemd maakte. Ik had al een tijdje niet meer geluisterd. Ik vroeg me daarom af of ik Grateful Dead op specifieke tijden van het jaar luister. Het is maar goed dat ik die data al jaren bijhoud via Last.fm en ik daar handige grafiekjes van kan maken. En zie hier!

Een grafiek toont gegevens over scrobbles per maand van april 2023 tot april 2024 waarbij de maanden worden weergegeven in een staafdiagram met variërende hoogtes en er is tekst aanwezig.

Een staafdiagram toont dat de hoogste activiteitsniveaus plaatsvinden in mei 2024 met aflopende niveaus in de daaropvolgende maanden tot april 2025 ernaast zijn de maanden weergegeven met tekst.

Zowel in 2023 als in 2024 zijn het aantal _scrobbles_ van de band (keren dat ik de muziek op had staan) het hoogste in de maand mei. Er is een kleine opleving na de zomer, waarna de winterslaap intreedt voor de Dead. Wat ik nog als een mogelijke verklaring kan bedenken, in mei 2023 keek ik in een paar dagen de serie Long Strange Trip op Amazon Prime (dank je wel Watch History) over de geschiedenis van de band. Mogelijk heeft dat een link gelegd tussen mijn interesse in de band en het moment in het jaar? Kan een brein zo werken? Maar fijn om te weten dat ik de komende maand weer veel naar de Grateful Dead kan luisteren!

Dec 27, 2024 ∞

Frank's Wild Years en London Calling

Ik kreeg weer een mooi kerstcadeau dit jaar. De vinylversie van Tom Waits’ album uit 1987, Franks Wild Years.

Cover van Tom Waits album Franks Wild Years

Het laatste nummer van kant A is Frank’s Theme. Met de prachtige tekst:

Dream away the tears in your eyes
Dream away your sorrows
Dream away all your goodbyes
Dream away tomorrow

I promise when the sun comes up
I promise I’ll be true
And just like before the band starts to play
They always play your favorite tune

And dream away when everyone’s gone
Dream away your grey skies too
Dream away and nothing is wrong
Dreams have wishes that are waiting for you

And up ahead the road is turning
Turning for you and me
And just like before the band starts to play
Now there’s that twinkle in your eye
And dream away

De rust van de nummers, het jazzy, rokerige, experimentele van het hele album. Sowieso ben ik Tom Waits meer gaan waarderen de laatste maanden.
Aan de andere kant, op dit moment luister ik London Calling, een van de belangrijkste punkplaten, die deze maand 45 jaar werd. Met de beroemd geworden albumcover waar bassist Paul Simonon zijn bas stukslaat op het podium. Ik heb het album al zo vaak gehoord en ik blijf er naar terugkomen. Zo goed en tijdloos.

Cover van The Clash album London Calling

Elk begin van een nieuw jaar neem ik me voor om echt meer muziek te luisteren die werkelijk in dat jaar uitkomt. En elk jaar misluk ik daar weer jammerlijk in. Dus ik ga maar geen poging wagen in 2025. Nieuwe muziek is altijd prima, maar het moet geen verplichting worden. Liever dat het toevallig langskomt, zoals Doechii recentelijk.
Op 1 januari verschijnt het jaarlijkse muziekrapport van Last.FM, met alle nummers die ik werkelijk heb geluisterd in 2024. Wat mij betreft een betere weergave dan de Spotify Wrapped die echt een maand te vroeg uitkomt. Ik zal dan hier delen hoe mijn muziekjaar er uit heeft gezien.