De hooikoorts heeft in volle glorie toegeslagen in mijn neus, voorhoofdsholte, keel en daaropvolgend elke spier in mijn lichaam. In plaats van het traditionele niezen op onverwachte en vaak ongepaste momenten, heeft de hooikoorts in deze editie een shapeshift gedaan naar hoesten en keelpijn. Of nou… hoesten… meer blaffen als een bejaarde zeehond die om aandacht vraagt.
Dat we een kat in huis hebben die besluit zich definitief van zijn wintervacht te ontdoen met dit warme weer helpt niet echt. Overal dansen de haren om me heen en ik voel het kriebelen in mijn lijf. De afgelopen dagen ben ik in de weer met een combinatie van het pollennieuws en de lokale bomenkaart, om te achterhalen welke boomsoort de boosdoener is voor me. Ik ben er nog niet zeker van, plus het kan net zo goed een grassoort zijn, aangezien die nu in volle bloei staan. En dan nog, als ik het weet, wat kan ik er dan aan doen?

Lila bloesems van een wisteria plant hangen over een raam van een brick house in een stedelijke omgeving met zichtbare planten en interieurartikelen binnen het raam.

De Blauw Regen in onze achtertuin doet het dit jaar wel extra goed. Heerlijk om vanuit het keukenraam te zien hoe bijen en hommels het stuifmeel vinden en meenemen.

Het gevolg van de hooikoorts is dat ik met deze prachtige dagen veel slaap. De hooikoorts kost me bakken met energie en dat merk ik meteen. De Dampo keelpastilles, cetrizine pilletjes en Carelastin neusspray draaien overuren, maar ik word vooral blij dat ik nu extra schepjes lokale honing mag. Honing van een lokale imker bevat de pollen die uit de buurt komen. Door dagelijks een of meer theelepels te nemen, bouw je een immuunsysteem op. Is het wetenschappelijk onderbouwd? Niet echt. Daarnaast, lokale honing hier uit de buurt is niet de goedkoopste maar wat is het enorm lekker! En dat is ook wat waard voor me.