Al sinds 2000 schrijf ik hier vrij direct wat in me opkomt. Weinig posts hebben meer dan 2 of 3 versies. Hooguit haal ik wat typefouten er uit, pas ik een link aan of voeg woorden toe. Maar meestal blijft het bij die eerste versie. Ik vind dat prettig, al weet ik dat ik niet de meest literaire output heb. Dat is prima.

Nee dan Peter Zantingh! In een fascinerende blogpost/nieuwsbrief lees je hoe hij over een periode van twee jaar één alinea van zijn boek Na Mattias blijft herschrijven. Zes versies lang. Om de beweging van de zon beter te duiden, de vorm van de luchtballon en de rol van de toeschouwende kleuters. Ik vind het fantastisch om te lezen.
Maar nog mooier zijn twee details in de foto’s van zijn werkplek: Op één van de twee indexkaartjes staat (Evernote) bij een gedachte voor een scene. Vermoedelijk gebruikt hij die software om scenes, karakters en verhaallijnen te verzamelen. Op het tweede beeld van zijn werkplek zie je meerdere notitieboekjes en een opbergbox voor indexkaarten. Mooi hoe Zantingh zowel analoge als digitale opbergsystemen heeft voor zijn werk als schrijver. Ik ben benieuwd of en hoe hij die systemen aan elkaar linkt.

Ik ben nu wel benieuwd geworden naar zijn boek. Dat heeft hij dan mooi gedaan.