Terwijl de Sint Maarten kinderkliek vanavond door de straten schuimt op zoek naar snoepjes, neem ik rustig de tijd om wat van mijn favoriete blogs bij te lezen. Het voordeel van RSS feeds is dat je een mooi overzicht hebt wat je zoal kunt lezen. Niet algoritmisch, in je eigen structuur, met je eigen zoekopdrachten en filters. Het grote verschil met de vluchtigheid van korte social posts is dat ik me snel kan verliezen in één blogpost om daar weer in te duiken, door te klikken naar interne links, eigen ideeën in mijn Frankopedia zetten, nieuwe gedachten vormen. En je bent zo weer 20 - 30 minuten verder. Ik ben zo geconditioneerd dat je snel door social posts moet kunnen scrollen en snel de essentie moet kunnen vatten, dat ik het soms storend vind dat ik zo lang bij één artikel blijf hangen. Want wie weet wat er nog meer in mijn ongelezen leesmap is te vinden. Maar hoe vreemd dat ik dat storend vind. Het zou juist een verademing moeten zijn. Een bron van inspiratie en een signaal van waardering naar de auteur. Dat het gepubliceerde me zo iets doet. Dat het meer is dan alleen wat zinnen op het internet om te consumeren en weer door te klikken.

Wil je je verbazen en in de wereld van AI as a universal coupler duiken, lees dan deze post van Matt Webb en klik vooral door naar zijn prompts en werk voor de Braggoscope.

Ik ga weer verder in mijn leesmap.