Sinds enkele jaren gebruik ik alleen nog de Leuchtturm 1917 notitieboeken. Na Moleskines en allerlei swagbag-giveaways blijf ik sinds 2020 trouw aan dit merk notitieboeken. Ze zijn niet goedkoop voor een notitieboek, het is een cadeautje voor mezelf. De waarde zit voor mij in de kleine extra’s, zoals de dikte van het papier, de voorbedrukte paginanummers en index, de duurzaamheid van het gebruikte materiaal. Het is simpelweg lekker om in te schrijven. Dat is iets wat ik de laatste tijd steeds meer doe. Als ik in een denkproces zit, ben ik meer en meer geneigd om eerst voor mezelf alles te schetsen en uit te schrijven. Met potlood of pen in de hand, krabbelend, pijlen trekken, omcirkelen, verbanden leggen. Ik vind dat heerlijk om op het 120 grams papier van dit notitieboek te doen.

Een oranje opbergdoosje met meerdere stiften ligt naast een groen notitieboek met een label dat het papiergewicht en de merknaam bevat op een houten tafel.

“Denken mit der Hand” is niet voor niets de slogan van Leuchtturm. “Writing by hand is thinking on paper”. Op hun website hebben ze een fraai manifesto en 8 redenen waarom schrijven met de hand beter voor je is.

Sommige aantekeningen gaan naar mijn digitale bibliotheek, dat doe ik handmatig. Ik maak geen scans of foto’s van de pagina’s om ze daarna via OCR uit te werken. De manier waarop ik over een pagina schrijf en teken is niet goed over te brengen in een geautomatiseerd proces. Plus, ik vind dit prima zo. Ik heb inmiddels mijn verzameling oude notitieboeken in de kast staan. Soms blader ik ze eens door, soms zoek ik een specifieke opmerking of een aantekening over een project. Maar het is vooral een aansporing voor mezelf om te blijven schrijven en herinneringen te verzamelen.

Een kleurrijke, graffiti-betekte miniatuurbus staat naast een rij zwart en gekleurd gebonden notitieboeken op een plankenrek in een lichte omgeving.