notities
Een bezoek aan de Dutch Pen Show
Croshizuku Syo-ro, Emerald of Chivor, Australian Roses, Peach Haze, Diamine Oxblood. Het was geheimtaal voor me. Ik begreep er echt niets van. Waarom staan al deze mensen rondom een tafel, gevuld met inktflesjes, om in een notitieboek de kleuren te testen, namen bij te schrijven en met elkaar te vergelijken?
In het verre eind van de zaal zie ik een rij specialisten zitten die elk voorovergebogen met een soort slijppennetje bezig zijn. Met een vergrootglas, microscoop of het blote oog. Geconcentreerd slijpen ze de punt van een vulpen. Ondertussen zitten aan de andere kant van de tafel mensen, ze hebben gesprekken, kijken vol concentratie mee of bladeren in hun eigen Travel Journal.
De hoeveelheid kleuren om je eigen notitieboek-cover samen te stellen. Met verschillende soorten leer, wel of niet gegraveerd, hoeveel elastieken band er om heen, met of zonder gepersonaliseerde charm.
Ik zie vulpennen van 25 euro. Ik verbaas me over de pennen van 4.500 euro. En alles wat er tussen zit. Merken waar ik nog nooit van heb gehoord, maar populair zijn hier op de Dutch Pen Show in Utrecht.
Vorige weekend heb ik me twee middagen ondergedompeld in deze internationale community van penliefhebbers. Ik ben nieuwsgierig. Wat trekt mensen in deze wereld van vulpennen en honderden verschillende soorten inkt? Verzamelaars, liefhebbers, hobbyisten, het is een enorm divers publiek.
Pas toen ik met wat mensen praatte en ik de pennen testte, toen begreep ik het. Het is de aandachtige handeling van het schrijven. De keuze om op een bepaalde dag, een specifieke pen te gebruiken, “omdat het goed voelt” en om een specifieke inkt te gebruiken. We zijn gewend om op kladblokken wat te krabbelen, met pennen die we ergens vinden, die als goedkoop gebruiksmateriaal in de supermarkt of warenhuis liggen. Goedkoop papier, om even snel iets op te krabbelen en niet meer naar om te kijken. Dat zijn we gewend geraakt. Maar het kan ook anders.
Het betekent niet dat je je boodschappenlijstje met een kalligrafie pen hoeft te doen, maar er is niemand die je tegen zal houden. Even een bericht achterlaten op de koelkast voor iemand anders? Dat kan prima op een post-it note. Of een snel briefje op het aanrecht.
Maar als je echt iets wil schrijven. Als je weg wilt van het scherm en de fysieke ervaring wilt van een pen op papier, en met gemak en genot een gedachte wil formuleren, dan begrijp ik heel goed dat je meer uitgeeft aan een pen. Dat je nadenkt over de combinatie van pen, papier en inkt. Dat je een cover wilt om je notitieboek te beschermen én een eigen identiteit geeft. Dan is het meer waard dan die snelle krabbel. Ik herken dat wel. Ik heb inmiddels ook verschillende notitieboeken met elk een eigen doeleinde.
Dat is wat ik me om me heen zag. Mensen die met aandacht en liefde hun eigen verhaal een unieke vorm willen geven.
Ik denk dat ik volgend jaar weer bij de Dutch Pen Show ben. Ik denk ook dat ik voor bepaalde momenten best een eigen vulpen wil gebruiken. Ik ben blij dat het bijna vaderdag is.
LinkLeesMap S01E02 - Je menselijke LLM op het web
De hele week stond in het teken van creativiteit en notetaking. Wat is dat toch, dat Engelse termen altijd een rijker gevoel geven dan de Nederlandse poten-in-de-klei term. Aantekeningen maken of Notities maken. Klinkt toch ineens als werk, of zelfs als een triviale bezigheid. Maar hoe meer ik me verdiep in de creatieve kant van dit thema, hoe relevanter notities worden.
Ik vind de term notemaking, die Nick Milo een tijd terug opperde, nog sterker. Daar zit het aspect van creatie nog beter in. Taking heeft een vorm van extractie in zich. Van een hoeveelheid informatie die op je af komt, trek je de belangrijkste woorden en zinnen er uit en die schrijf je op. Of kopieer en plak je. Of fotografeer je. Maar met Making impliceer je al dat je zelf iets maakt. De betekenis van wat op je afkomt een plek geeft in eigen woorden of beelden.
Je merkt, ik zit vol in mijn nieuwe nog-naamloze project!
Wat bracht me dat zoal deze week?
Producer Rick Rubin is een genie. Niet alleen omdat hij tijdloze muziekklassiekers heeft gemaakt, maar zijn kijk op de wereld en creativiteit is uniek. Met zijn nieuwe project The Way of Code combineert hij de 3000 jaar oude geschriften van de Tao Te Ching met de hype van de laatste 2 maanden, Vibecoding. The Way of Code is een fantastisch project. Het introduceert de diepe filosofische waarheden van de Tao bij een nieuw publiek, in combinatie met AI-gegenereerde afbeeldingen die bij elk van de 81 hoofdstukken past. Alle animaties zijn gemaakt in samenwerking met Claude van Anthropic en je kunt ze zelf aanpassen. Zo maakte ik van deze animatie iets nieuws, dankzij Claude.
In navolging van The Way of Code, luister zeker ook naar dit interview met Rick Rubin waar hij zijn visie geeft op Vibecoding, AI en de wijsheden van de Tao Te Ching. Zijn interpretatie van het gebruik van AI, op basis van de documentaire AlphaGO (waarin een AI wint van een grootmeester in het spel Go) is voor mij een eye-opener
The reason the computer ended up winning wasn’t because it was smarter. It knew less. The computer knew less than the humans. The humans had mores. It had a culture around it beyond the rules. And the culture around it ended up being the limiting factor.
Een absolute aanrader: Rick Rubin on Art, Life, and Vibe Coding
Niche-websites over muziek. Altijd goed. Crucial Tracks music journal - the songs that made you is zo’n site.
Crucial Tracks is a music journal where you can log and share the important songs in your life.
Ik zal mijn Obsidian niet snel verlaten, maar de Sublime app gaat een belangrijke rol voor me spelen vanaf nu. Zie je het als een soort liefdeskind tussen Evernote, Pinterest, Are.na en Del.icio.us(ken je die nog!). En dan krijg je Sublime.
Ze noemen zich the knowledge tool that sparks creativity, omdat we geen kenniswerkers zijn, maar creatieve mensen. Of zoals de oprichter Sari Azout zegt in een interview: “Normal people don’t want to double-bracket the internet,” Probeer Sublime zelf via deze invite-link.
“What if we didn’t think of a website as one thing that answers to a million people? What if instead, there were millions of websites, each one handmade by a single person?”
Making space for a handmade web
Komende dinsdag ben ik virtueel aanwezig bij “Making it in the Anthropocene”. Een serie sprekers en sessies hoe we in deze periode van verschillende crises (geopolitiek, klimaat, economie) een nieuwe weg vinden om te leven, werken en te bestaan.
Collario móet toch wel een hele late 1 april grap zijn? Dit kán toch niet echt bestaan? Check de LinkedIn thread en je begint je af te vragen of we als mensheid geschikt zijn om iets met AI te doen…
Dat was LinkLeesMap van deze week. Wat vinden we van deze serietitel? LinkLeesMap -> LLM… too much?
Fijne week, happy cybersurfing!